Sommige kwatongen beweren dat Neil Young bezig is aan een afscheidstournee door Europa en dit zou de reden zijn waarom hij de laatste dagen met een soort 'best of' programma uitpakt. Het lijkt me onwaarschijnlijk. Als we de setlist van Antwerpen '09 even vergelijken met Werchter '08 stellen we een overlap van 7 nummers vast. Slechts 4 composities stonden ook op de setlist van het eerste concert in de Stadschouwburg van Antwerpen vorig jaar. Wie de drie concerten meemaakte hoorde in totaal 45 verschillende songs. Zoveel variatie haalt zelfs Dylan niet. Ook wie gisteren kloeg dat Neil weeral 'Like A Hurricane' had gespeeld, moet goed beseffen dat het al 8 jaar geleden was dat Young dit nog eens in ons land deed. Deze cijfergegevens mogen bewijzen dat de Canadees een veelzijdige artiest is die telkens een andere kant van zijn muzikale persoonlijkheid laat zien. Zo is er Neil Young, de singer-songwriter die geheel solo een zaal kan inpakken, desnoods met onbekende nummers (cfr. de Greendale-tour), er is Neil de countryartiest, er is de experimentele Neil en tenslotte is er de harde, grunge-achtige Neil. Het was vooral deze laatste die in het Sportpaleis zijn stempel drukte op dit concert. Dat was al meteen merkbaar na het lang uitgesponnen 'Love And Only Love' en een roestig, elektriciteitsverslindend 'Hey Hey, My My (Into The Black) ' waarin Neil & Co een ware gitaarmuur optrokken die de fundamenten van het Sportpaleis deden daveren. De countryrock van 'Everybody Knows This Is Nowhere' nam wat gas terug maar onderstreepte des te meer het fijne samenspel van Neil's band bestaande uit de legendarische Ben Keith (gitaar, pedal steel), Rick Rosas (bas), Chad Cromwell (drums), Anthony Crawford (gitaar) en echtgenote Pegi Young (zang). Na een sterke, elektrische versie van 'Pocahontas' volgde het minder bekende 'Spirit Road', dat zowel in Werchter als in de Antwerpse Sportfeestzaal veel beter uit de verf kwam. 'Cortez the Killer' ontpopte zich echter wederom tot één van de hoogtepunten van de avond (een slechte versie van dit nummer neetzetten is Young niet gegeven). Daarna sloot 'Cinnamon Girl' het eerste elektrische gedeelte snedig af. De ecologische hymne 'Mother Earth', met Neil aan het pijporgel, bracht een eerste rustpunt in de set. Het akoestische gedeelte bestond onder meer uit het fantastische drieluik 'Heart Of Gold' / 'Comes A Time' / 'Old Man', drie songs die zonder meer tot het werelderfgoed behoren. Wie hierover meende te moeten klagen is niet goed snik. 'Mansion On The Hill' diende als startsein voor een tweede elektrisch gedeelde dat haar eindpunt kende in een flink meegebruld 'Rockin' In The Free World '. 'Like A Hurricane ' in een relatief korte versie (in 2001 duurde het nummer nog zo'n 20 minuten) gold als enige bis . Dat Neil geen enkele song uit zijn nieuwste 'Fork In The Road' speelde, deerde mij niet echt omdat deze plaat op zich al geen hoogvlieger is. Wel jammer dat Young 'A Day In The Life' niet meer als extraatje serveerde, zoals vorige week in Barcelona, Nantes en Parijs wel het geval was . In Werchter gold deze verrassende Beatlescover nog als absoluut hoogtepunt maar dit keer ontbrak helaas deze kers op de taart. Misschien moet ik deze passage van Neil Young in ons land net iets minder indrukwekkend noemen dan de vorige, maar mij zal je verder niet horen klagen. Neil Young blijft religie. (Meer foto's)Setlist: Love And Only Love / Hey Hey, My My (Into The Black) / Everybody Knows This Is Nowhere / Pocahontas / Spirit Road / Cortez The Killer / Cinnamon Girl / Mother Earth / Don't Let It Bring You Down / Goin' Back / Heart Of Gold / Comes A Time / Old Man / Mansion On The Hill / I've Been Waiting For You / Rockin' In The Free World // Like A Hurricane
Geen opmerkingen:
Een reactie posten