Vorig jaar wist Hannelore Bedert ons te betoveren met ‘Wat Als’, één van de sterkste Nederlandstalige debuutalbums ooit in Vlaanderen uitgebracht. Wekenlang drukten we het plaatje tegen het hart en luisterden we haast onophoudelijk naar de droeve liedjes over liefde en hoe die soms verloren gaat. Bob Dylan maakte decennia geleden de ultieme scheidingsplaat en niet dat we Bedert met de meester uit Minnesota willen vergelijken, maar puur thematisch zijn haar songs uit hetzelfde hout geschreven als die op ‘Blood On The Tracks’. Verlies, woede, (on)schuld, (on)trouw, twijfel, angst, woede en natuurlijk wraak zijn de gangbare motieven.Ondertussen is deze artieste al een tijdje aan een uitgebreide tournee door Vlaanderen en Nederland begonnen en we waren dan ook razend benieuwd hoe zij het materiaal van haar debuutplaat live zou weten te vertalen. Haar optreden in de Boesdaalhoeve te Sint-Genisius-Rode op 15 augustus leek hiervoor een ideale gelegenheid. Omsingeld door haar vijfkoppige band, die de zangeres prima wisten te begeleiden, zette Hannelore Bedert er een ijzersterk concert neer. Doorheen dit concert gaat de zangeres rusteloos op zoek naar de spreekwoordelijke Fifty ways to leave your lover, maar elke manier laat onuitwisbare sporen na en zet opnieuw twijfels.
Het elektrische ‘Smaak’ is meteen een euh… smaakmaker voor wat komen gaat; bitterzoete lyrics over het willen afscheid nemen maar er nauwelijks toe in staat blijken te zijn.
Aan het begin van haar concert vraagt de zangeres wie al eens zijn vrouw, man of lief bedrogen heeft. Er komt nauwelijks reactie. Ze dringt aan en vraagt om de zaallichten aan te steken. Mensen weten niet goed waarheen te kijken en geen enkele vinger schiet de lucht in. Ontrouw blijft taboe in Vlaanderen, zoveel is duidelijk. Dan volgt ‘Helemaal’ dat het onderwerp in al zijn bitterheid aansnijdt. Bedert zingt bloedmooi, haar stem en frasering zitten perfect. De toon is gezet.
Wat later volgt de radiohit ‘Janker’, een West-Vlaams liedje over een depressie dat dienst doet als afrekening met haar (Antwerpse) ex. ‘Vocabulaire’ rekent niet alleen af met dit ex-vriendje, maar in uitbreiding ook met de inwoners van de hele Antwerpse provincie die haar taal niet schijnen te (willen) begrijpen.
Twee stroomstoten draven doorheen het concert. Vooreerst een straffe versie van ‘Meneer’, waarin een onstuitbaar verlangen zich meester maakt over de zangeres. Wat later doet ‘Dissolvant’ alle moeite van de wereld om de geliefde alweer geheel en al ‘uit te wissen’.
Het (nieuwe?) nummer 'Kloten' wikkelt er geen doekjes rond. Opnieuw gaat het hier over bedrog en verraad.
Dan vraagt Hannelore of er misschien iemand jarig is of wat te vieren heeft. Ze zegt er meteen bij dat voor deze gelukkigen alleen maar de eerste strofe van ‘Feest’ gelden, de rest van het nummer draagt ze op aan de mensen die niet zo happy zijn vandaag. Het nummer gedijt in de schoonheid en de pijn van the not so happy endings.
Afsluiten doet ze fantastisch met ‘Altijd Nooit Meer’, the final (upper)cut zou men kunnen zeggen .
Dit optreden indrukwekkend noemen, is een understatement. Maar gaat u vooral zelf kijken. U krijgt nog ruim de kans. (Meer foto's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten