Melissa Morgan werd geboren in New York City en groeide op in Teaneck, New Jersey. Al gauw bleek zingen een passie te zijn voor haar. Ze werd lid van allerlei jeugdkoren en volgde later als vocaliste nog les aan het conservatorium. De liefde voor de jazz erfde ze van haar grootmoeder waarbij ze de oude platen van onder meer Dinah Washington, Etta Jones, Nancy Wilson, Billie Holiday en Sarah Vaughn ontdekte.Na haar studies ging ze aan de slag in de New Yorkse jazzbars en veroverde zo ook haar plekje bij Jon Faddis and the Dizzy Gillespie Alumni All-Stars, waarmee ze optrad in de Blue Note. In september 2004 schopte ze het tot semi-finaliste in de Thelonious Monk International Jazz Competition in Washington D.C., één van de beroemde jazzcompetities ter wereld, gepresenteerd door Herbie Hancock.
En nu is er dan haar debuut ‘Until I Met You’, bij Major platenmaatschappij Telarc. Zoals vele beginnende jazzvocalisten bevat zo’n debuutplaat meestal een flink aantal covers van de grote voorbeelden. Dat is niet anders bij Morgan en ze hoopt, naar eigen zeggen, dat haar album vooral de klassieke jazzliefhebber zal aanspreken. Dat blijkt zeker het geval.
Opener ‘Save Your Love For Me’, bekend van Nancy Wilson, imponeert meteen door enkele donkere pianotoetsen aan het begin en een trompet die aan Chet Bakert doet denken, waartegen de soulvolle stem van Melissa Morgan zich feilloos weet aan te schurken. Iets swingender gaat het eraan toe in de Louis Jordan standard ‘Is You Is Or Is You Ain’t My Baby’, dat ons spontaan aanzet tot enig ritmisch knippen met de vingers.
Ronduit fantastisch is Melissa’s versie van ‘The Lamp Is Low’, dat onder meer door de alt saxofoon van Tim Green de jazzhemel wordt ingeblazen. Een ander hoogtepunt is de Traditional ‘Cool Cool Daddy’ waarin Morgan bewijst dat ze de Blues haar net zo goed past als een strak jurkje. Zelfs de overbekende Mack Gordon / Harry Warren klassieker ‘The More I See You’ geeft Melissa toch nog een persoonlijke draai mee, mogelijk verwijzend naar Nina Simone die deze song opnam op haar allerlaatste plaat.
Dit album is nog maar eens een bewijs dat vrouwelijke jazz vocalistes helemaal terug ‘in’ zijn. Men hoeft zelfs helemaal geen jazzfreak te zijn om van deze muziek te houden. Hoezeer deze plaat ook geworteld is in de rijke jazztraditie, toch weet Melissa Morgan een hedendaagse toets te raken waardoor het geheel bijzonder toegankelijk klinkt. De kwaliteit is er, nu alleen het succes nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten