Als creatieve geest en drijvende kracht achter de rockroep The Kinks was Ray Davies verantwoordelijk voor enkele van de beste Britse rock- & popsongs allertijden. De man mag terecht zeer trots zijn op dit verleden, maar het is soms niet makkelijk om zich ervan los te weken.Een jaar of tien geleden herkauwde hij het oude repertoire opnieuw via het project ‘The Storyteller’, waarin hij enkele anekdotische verhalen achter de bekende Kinkssongs toevoegde. En nu pakt Davies dus uit met koorversies van zijn onsterfelijke liedjes.‘Classic Kinks Songs As You’ve Never Heard Them Before’, belooft de hoes en dat is absoluut niet gelogen. Het idee achter deze plaat kwam er toen Ray Davies in 2007 deelnam aan de Electric Proms en hiervoor samenwerkte met het Crouch End Festival Chorus, uit Noord-Londen. Deze samenwerking beviel de opperkink zo goed dat hij er een heel nieuw project in zag.
Het resultaat blijkt nu meer dan behoorlijk. Bij momenten word je er als luisteraar helemaal in meegezogen, maar spijtig genoeg werkt de magie niet altijd en wordt de bal nu en dan eens misgeslagen. Ray klinkt alvast als zanger prima op deze plaat, al staan de vocale hoogstandjes uiteraard op de rekening van het 80-man sterke koor. Soms beperkt deze bende zich tot het toevoegen van allerlei fijne ‘oooh’s en ‘aaah’s op de achtergrond terwijl ze op andere momenten net een krachtige samenzang genereren. Davies goes (een beetje) Scala, als het ware.
‘Days’ doet dienst als veelbelovende opener en draagt meteen al iets sacraals in zich mee. Toch moeten wij bij deze bloedmooie song in eerste plaats nog steeds denken aan de betreurde Kirsty MacColl, die met haar versie The Kinks wist te overtreffen.
De bewerking van ‘Waterloo Sunset’, één van de allerbeste songs ooit geschreven, komt fraai uit de verf zonder het orgineel te (willen) overklassen. De oer-rocker ‘You Really Got Me’, is helaas, op het belachelijke af, de eerste misser op de plaat. Dat geldt al evenzeer voor ‘All Day And All Of The Night’ waarin de koorleden er niet in slagen om energie toe te voegen, maar in tegenstelling daarvan de zaak eerder ontkrachten
Maar er zijn ook betere momenten. Het feestelijke‘Victoria’ bijvoorbeeld, dat door het koor naar een fijne climax wordt gezongen of de a-capella versie van ‘See My Friends’, dat bijna iets religieus in zich meedraagt. De prachtsong ‘Celuloid Heroes’ kan er zeker ook mee door, net zoals de meezinger ‘Shangri-La’.‘Working Man’s Café’ (uit 2007) mag dan weer bewijzen dat Davies ook recent in staat bleek om een goeie song te schrijven.
'The Village Green Medley’, bestaande uit zes songs van het miskende meesterwerk ‘The Kinks Are the Village Green Preservation Society’ (1968), mogen we zonder meer het echte hoogtepunt van de plaat noemen. (Grijp uw kans om de originele plaat te (her)ontdekken.) Omdat deze nummers minder tot het collectieve geheugen behoren, worden we hier minder gedwongen om vergelijkingen te trekken met de originelen en dat is zeker niet slecht.
Die-hard rockfans kunnen zich er misschien beter van onthouden, maar meer klassiek georiënteerde muziekliefhebbers, in het bijzonder de vrienden van het vocale werk, zullen vast niet ontgoocheld zijn.
Meezingen mag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten