Jaga Jazzist: BINGO voor experimentele jazz-gokmachine

Laptopmuzikant en knoppendraaier Steven Ellison aka Flying Lotus mocht een uur lang de volle AB Box entertainen met vette beats en elektronisch gegoochel. Te lang zo bleek want na enige nummers hielden wij (en vele anderen) het voor bekeken en zochten terug de luwte van de AB Bar op in afwachting van het hoofdprogramma.
De mensen van Jaga Jazzist waren niet aan hun proefstuk toe in de Brusselse muziektempel want het was reeds de vijfde keer dat ze er optraden. Het Noorse nonet (jawel, ze zijn met negen muzikanten – acht heren en één damesmeisje) heeft doorheen de jaren een flinke schare Belgische fans rondom zich verzameld, want hun concert bleek dit keer reeds lange tijd te zijn uitverkocht.
De doortocht van dit Skandinavische jazz ensemble had alles te maken met het verschijnen van hun nieuwe (schitterende) cd ‘One-Armed Bandit’ (een ander woord voor gokautomaat) en het podium hing dan ook vol met herkenbare goksymbooltjes die flikkerend oplichtten tegen het duister en waarrond de negen muzikanten stonden opgesteld. Een goede combinatie van toevalstreffers levert bij zo’n automaat winst op en als we zoiets muzikaal vertalen zou dit kunnen betekenen dat de groep het eeuwige zoeken naar het juiste samenspel van de vele groepsleden centraal stelt. Het is precies dit voortdurend combineren en experimenteren dat het meest kenmerkende en meteen ook de grootste troef uitmaakt van een groep als Jaga Jazzist.
De band opende met het nieuwe ‘Book Of Glass’ en trok hiermee meteen al een eerste indrukwekkend soundscape op. Daarna volgde het titelnummer uit hun nieuwe plaat, zowaar een meesterwerk, met een steeds terugkerend thema dat zich moeiteloos als een onweerstaanbare mantra in je geheugen vastnestelt. Het compositorisch brein van de groep, Lars Horntverth, leefde zich erin uit op de tenor sax maar wisselde later tijdens het concert nog vaak van instrument, net als vele andere groepsleden trouwens die zich meester toonden op onder meer de vibrafoon, klarinet, akoestische bas, trompet, trombone, tuba, allerlei gitaren, drums, keyboards en elektronica.
Het breed uitwaaierende ‘Bananfluer Overalt’, ook uit de nieuwe plaat, viel onder meer op door het krachtige drumwerk van neo-viking Martin Horntverth, tevens de sympathieke woordvoerder van de groep. ‘200 V / Spektral’, een nummer dat door de veelheid van tempowisselingen en melodieën en het soms overdadig gebruik van elektronica verzakte tot één grote kakafonie kon ons minder bekoren. Maar het daaropvolgende ‘Toccata’, dat sterk herinnerde aan de repetitieve muziek van Philip Glass, was meteen weer een schot in de roos.
Dat de klasse van de individuele muzikanten hier stond als een huis is zonder twijfel een understatement. Niettegenstaande de onmeetbare complexiteit van deze muziek weet elk van hen precies waar hij of zij staat en vooral waar het allemaal naartoe gaat. Indrukwekkend gewoon.
Er volgde een reeks oudere nummers, zoals ‘Reminders’, waarin het gitaarwerk meer centraal stond. Maar het publiek geraakte pas echt onder stoom tijdens het felle ‘Touch Of Evil’ (opnieuw geplukt uit de nieuwe plaat) dat onder krachtig elektronische toevoer aanzette tot massaal handgeklap. Zelden zagen wij een band zo alle registers opentrekken zoals hier het geval was. Ook de volumeknoppen moeten ver in het rood gestaan hebben. Het publiek genoot met volle teugen.
“You’re better than the Norwegian Audience” bedankte de gebaarde drummer ons en prompt herdoopte hij het oudere ‘Oslo Skyline’ tot ‘Brussels Skyline’. Een eerbetoon dat kon tellen! Tijdens de bisnummers haalden de Jazz Noormannen nog één nieuw nummer met de exotisch klinkende titel ‘Prognissekongen’ uit de kast. Maar voor ons was de (gok)winst al lang binnen. Jaga Jazzist mag zonder twijfel één van de spannendste hedendaagse (jazz)ensembles van het Europese halfrond genoemd worden. Men zegge het voort.