Don McLean staat ook alleen zijn mannetje in de AB

Naar aanleiding van de problemen met de grote stofwolk waardoor zijn band niet tijdig in Europa geraakte herdoopte Don McLean zijn huidige tournee tot ‘The Vulcano Tour’. De Amerikaan stond dan ook moederziel alleen tijdens zijn, naar eigen zeggen, allereerste optreden voor een Brussels publiek. Hoewel, op het podium stonden nog enkele fiere kamerplanten geposteerd en oude Don gaf toe dat hij af en toe wel eens de neiging had om deze bij de show te betrekken, maar ze bleken muzikaal dan toch iets minder begaafd dan zijn vaste muzikanten.
Don McClean herinnerde zich wel nog zeer levendig zijn optreden in Turnhout van 2008, al kon hij de naam van dat Kempisch stadje niet meer uitspreken. In tegenstelling tot dat mooie zomerconcert moest hij het nu alleen én akoestisch zien te redden, terwijl zijn laatste soloconcerten dateerden uit de jaren ’70.
Don koos echter resoluut voor de vlucht vooruit (en dat in tijden die vluchten onmogelijk maakten!) en trapte af met het van Buddy Holly geleende ‘Everyday’. Daarna volgde ‘Winterwood’, een pareltje van eigen hand, dat het grote songschrijverstalent van de Amerikaan zeer goed illustreerde. Dat gold trouwens ook voor liedjes als ‘Empty Chairs’ en ‘Castles In The Air’ die beiden tot zijn beste werk behoren.
De zanger vroeg herhaaldelijk om de volumeknop van zijn gitaar open te draaien alsof hij bang was dat één en ander in zoete meligheid zou ontaarden, wat gelukkig nooit het geval was. Zoals hij daar zat en sprak tegen zijn publiek deed de 64-jarige Don McLean ons herhaaldelijk denken aan goeie ouwe Johnny Cash in zijn latere periode. We weten dat dit zware woorden zijn maar toch, die fysiek, die krachtige oude mannenstem, die zelfverzekerde aanslag op de gitaar… McLean is ergens uit hetzelfde oer-Amerikaanse hout gesneden, zoveel is zeker.
Ondertussen amuseerde de bard zich duidelijk en maakte geregeld uitstapjes naar oude klassiekers, allemaal behorend tot het grote Amerikaanse muzikale erfgoed. ‘Singing The Blues’ verhoogde de ontspannen sfeer, ‘That’s All Right’ bracht even Elvis in gedachte en de indrukwekkende vertolking van Roy Orbison’s ‘Crying’, waarmee Don ooit een vette hit scoorde in Nederland en waarin hij nu vocaal alle registers opentrok, klonk ronduit fantastisch. De zanger liet verder ook een paar nummers uit zijn nieuwe (en mogelijk laatste) studioplaat ‘Addicted To Dark’ horen. ‘Mary Lost A Ring’ ontpopte zich tot een fris stukje bluegrass, maar vooral het introspectieve ‘I Was Always Young’ maakte flink indruk. McLean etaleerde door middel van enkele intrumentals zijn kwaliteiten als gitarist. Het publiek bedankte enthousiast maar wilde uiteraard meer en niet in het minst de twee songs die voor altijd met Don McLean zullen geassocieerd blijven.
‘Vincent’, de wondermooie ode aan Van Gogh en diens meesterwerk ‘Sterrennacht’ bleef na al die jaren nog even pakkend. Menige toeschouwer pinkte zelfs even een traan weg of kreeg er de krop in de keel van. ‘American Pie’, ooit door de Recording Industry Association of America (RIAA) verkozen tot één van de vijf meest essentiële songs van de twintigste eeuw, kreeg in Brussel een XL-behandeling mee en werd opgevoerd als hét grote meezingmoment van de avond. Een beetje jammer misschien, maar McLean zal wel door de jaren weten dat het moeilijk is om de mensen dit nummer niet te laten meezingen. Zo wordt paradoxaal genoeg de regel ‘The Day The Music Died’ de meest levendige van niet alleen dit, maar waarschijnlijk alle concerten die McLean geeft of nog ooit zal geven. Succes kan vreemde gevolgen hebben.
“Na de hoofdschotel wil ik jullie nog bijgerechtjes serveren,” grapte de zanger en omgorde even daarna de banjo die hij even meesterlijk wist te beroeren als vooraf zijn gitaar. Zijn versie van Bob Dylan’s ‘Master Of War’ behoorde zeker ook tot de hoogtepunten van de avond. Afscheid nemen deed Don McLean met Woody Guthrie’s ‘Hard Traveling’, dat wederom op vraag van de artiest massaal werd meegezongen. Na ruim honderd vijftien minuten muzikaal genot volgde, volkomen terecht, een staande ovatie.
(Meer foto’s)