Don McLean leerde het vak van zijn vriend en mentor Pete Seeger. Vooral in het begin van de jaren 70 stond hij wereldwijd in de belangstelling met zijn LP 'American Pie'. Een vreemde wind had de Newyorker vorige vrijdag naar Turnhout geblazen en fans vanuit de hele Benelux, maar ook vanuit Engeland, waren naar dit Kempense stadje afgezakt om hun held aan het werk te zien. Don treedt nog maar weinig op en is in Europa maar zeer zelden te zien. De kans om hem ooit in Turnhout terug te zien, omschreef de zanger zelf als 'zero'.
Rond 22u00 begonnen McLean en band aan hun set met enkele stevige Buddy Hollycovers. De Amerikaan, die er een beetje uitzag als een kruising tussen Van Morrison en Panamerenko, verzekerde zijn publiek dat zij 'zeker de nummers zouden horen waarvoor ze gekomen waren'. Maar voor het zover was, vuurde McLean nog een aantal minder bekende, maar steengoede songs op het publiek af, zoals 'Crossroads' en 'La La I Love You'. Plezant was ook een onbekend nummer, waarvan het refrein klonk als volgt: 'I Hate Fashion, I Hate It With A Passion', meteen dé quote van de avond. De Orbisoncover 'Crying' daarentegen werd, hoewel zeer gesmaakt door het publiek, verknoeid door een al te opdringerige synthesizer. McLean herpakte zich met een doorleefde versie van (Starry Starry Night) 'Vincent', waarschijnlijk de mooiste song die ooit over Van Gogh is geschreven. En toen McLean meteen daarna de eerste noten van 'American Pie' aansloeg, begreep je dat het grootste deel van de aanwezigen vooral voor dit nummer was komen opdagen. De Amerikaanse taart bleek een ferme grote te zijn, want McClean herhaalde nog eens een paar strofes extra. Het publiek kreeg er echter nooit genoeg van en bleef er tot de allerlaatste noot van smullen. Achteraf gunde de zanger ons nog enkele meesterwerkjes van zijn vakmanschap met akoestische versies van 'Castles in the Air' en 'And I love you so' (ooit gecoverd door Elvis). (Meer foto's)
Rond 22u00 begonnen McLean en band aan hun set met enkele stevige Buddy Hollycovers. De Amerikaan, die er een beetje uitzag als een kruising tussen Van Morrison en Panamerenko, verzekerde zijn publiek dat zij 'zeker de nummers zouden horen waarvoor ze gekomen waren'. Maar voor het zover was, vuurde McLean nog een aantal minder bekende, maar steengoede songs op het publiek af, zoals 'Crossroads' en 'La La I Love You'. Plezant was ook een onbekend nummer, waarvan het refrein klonk als volgt: 'I Hate Fashion, I Hate It With A Passion', meteen dé quote van de avond. De Orbisoncover 'Crying' daarentegen werd, hoewel zeer gesmaakt door het publiek, verknoeid door een al te opdringerige synthesizer. McLean herpakte zich met een doorleefde versie van (Starry Starry Night) 'Vincent', waarschijnlijk de mooiste song die ooit over Van Gogh is geschreven. En toen McLean meteen daarna de eerste noten van 'American Pie' aansloeg, begreep je dat het grootste deel van de aanwezigen vooral voor dit nummer was komen opdagen. De Amerikaanse taart bleek een ferme grote te zijn, want McClean herhaalde nog eens een paar strofes extra. Het publiek kreeg er echter nooit genoeg van en bleef er tot de allerlaatste noot van smullen. Achteraf gunde de zanger ons nog enkele meesterwerkjes van zijn vakmanschap met akoestische versies van 'Castles in the Air' en 'And I love you so' (ooit gecoverd door Elvis). (Meer foto's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten