Humo's Rock Rally 2010 laat hoopvolle toekomst horen

Humo’s Rock Rally Finale mogen we traditioneel beschouwen als de kristallen bol van de Belgische rockmuziek. Men kan er gif op innemen dat minstens een paar groepen de volgende jaren aan status zullen winnen en op allerlei podia te zien zullen zijn. Uitgaande van deze vooronderstelling ziet de toekomst er verre van slecht uit. Gitaarbands, die vaak hard klinken, blijven de plak zwaaien. Dat was vroeger zo en dat is nu niet anders, maar toch klonk de nieuwe lichting sterker dan ooit.
Maya’s Moving Castle uit Gent beschikte over een intrigerende frontvrouw die naast de zang ook de cello voor haar rekening nam. ‘Sabotage’ een cover van de Beastie Boys, verscheen in een New Wave-jasje. De eigen nummers kwamen helaas iets minder uit de verf, al vonden we hun cello intermezzo best wel intrigerend.
Het uit het Brabantse Asse afkomstige Willow leverde een overtuigende set af doorspekt met Britse New Wave invloeden. Met ‘Sweater’ tekende deze groep trouwens voor één van de meest beklijvende songs van de finale. De zanger, die vocaal sterk aan Robert Smith deed denken, wist met zijn podiumact het publiek zeker te enthousiasmeren. Het leverde Willow de KBC-publieksprijs op een bronzen Humo-medaille.
Daarna was het de beurt aan The Crackups, een horde losgeslagen gezonde jongens uit de Grobbendonkse Kempen, die genereus trakteerden op een portie onvervalste punkrock, die ze als een genadeloze kopstoot de zaal in keilden, tot groot jolijt van hun meegebrachte fans die er al stagedivend en crowdsurvend een feestje op bouwden. Een song als ‘A Girl Is Only Good To Fuck’, liet tekstueel weinig aan de verbeelding over. Het volgende liedje droeg de zanger op aan “alle meskes mé een snor”. Rock ‘n’roll!
Psycho 44, bestaande uit een viertal motherfuckers uit (alweer) Grobbendonk, ontpopte zich tot een harde retrorockband, die compromisloos zijn ding deed. Een song als ‘All my demons have distortions' had wel iets en ook hier zagen we de plaatselijke fans crowdsurfend uit de bol gaan. Maar ondanks al het psychotisch en muzikaal geweld wist deze groep ons niet helemaal te overtuigen.
Dat was wel het geval voor ‘The Mojo Filters’ uit Beerse, die hun groepsnaam ontleenden aan een regel uit de Beatlessong ‘Come Together’. Die Beatlesinvloeden waren muzikaal ergens nog wel aanwezig maar hun groepsound deed ons in de eerste plaats denken aan ‘The Strokes’. Een sterk nummer als ‘Young Love’ bleef nog lang in ons geheugen nazinderen en verdient nu alle mogelijke airplay. Eerlijk, we voorspellen een mooie toekomt voor deze band.
The Sore Losers uit Hasselt had met zijn drummer één van de leukst ogende figuren van de gehele finale binnen zijn rangen. Samen met de bassist vormde hij een sterke basis voor deze rockband. Daarnaast wist dit viertal vooral te overtuigen door krachtdadig geolied samenspel, slim opgebouwde nummers en een ijzersterke eindspurt in de vorm van de prachtsong ‘Your Smile’. Eén en ander leverde hen de zilveren medaille op, die zeker niet onverdiend kon worden genoemd.
De Antwerpse groep School is Cool had verschillende drums in verspreide slagorde over het podium verdeeld. Leuk, maar letterlijk en figuurlijk klopte het ook nog. Opener ‘New Kids In Town’ schoot meteen in de roos en leek uit te monden in een uitbundig feestje. De groep deed ons bij momenten even aan het Britse Fanfarlo denken; originaliteit en bevlogenheid troef. Veel frisse la-la-la’s en aanvullend klokkenspel maakten het akoestisch geladen ‘In Want Of Something’ tot klankgeworden vuurwerk. Het publiek reageerde enthousiast en de groep werd later dan ook terecht uitgeroepen tot absolute winnaar van de Rock Rally Finale 2010.
De jonge Gentse zangeres met Ghanese roots Gloria genaamd strooide kwistig haar motherfucker raps in het rond, maar verveelde helaas wel gauw. Haar versie van Lou Reed’s ‘Walk On The Wild Side’ had zeker nog wel iets pittigs, maar zo’n nummer is dan ook moeilijk om echt kapot te krijgen.
Neen, dan waren wij meer te vinden voor dat andere Gentse viertal, Amatorski genaamd. Hun onderkoelde, breekbare popliedjes, die zowel aan Sigur Rós als aan Isbells deden denken, klonken bijzonder fris en eigentijds. Zo is ‘The King’ ongetwijfeld een liedje dat nog veel in Duyster zal worden gedraaid en voor zoveel schoonheid verdiende deze groep toch ook wel een podiumplaats (die ze helaas niet kregen). Winnaar of niet, van Amatorski zullen we zeker nog horen in de toekomst.
Afsluiter Nele Van den Broeck (ook al uit Gent) was op deze Rock Rally Finale de vreemde eend in de bijt. Samen met twee vriendinnen zette zij een schitterende stand-up-setlist neer, vol met bubblegum meisjesachtige zelfspot. Wat een verademing na een hele namiddag pedant haantjesgedrag! Eerlijk, wij vonden dit optreden het leukste van de finale. ‘Too Drunk To Dream’ bleek al best grappig maar met ‘Do You Remember Made In Taiwan’, een welgemeende fuck you aan het adres van de leden van haar vorig bandje die haar uit de groep kickten, zorgde Nele Van de Broeck voor het meest hilarische moment van de Rock Rally. Deze Nele mag , met onze goedkeuring, vanaf heden de vrouwelijke Jonathan Richman genoemd worden. Als dat geen compliment is! (meer foto's)