Hannelore Bedert of de triomf van de verloren liefde

De AB Club deed vrijdagavond dienst als de uitgelezen setting voor de cd-voorstelling van "Uitgewist", de fel bejubelde tweede plaat die Hannelore Bedert in nog geen drie jaar tijd uitbracht. Live trad de West-Vlaamse aan met een vijfkoppige band waarin we meteen de Gentse gitarist Thomas Vanelslander (Raymond vh Groenewoud, Arno...) herkenden. Naast dit bekende gezicht maakten ook twee strijkers, een drummer en een bassist deel uit van de groep, terwijl Bedert zich afwisselend van akoestische gitaar, keyboards en piano bediende.

Hannelore opent zeer sterk met 'De Kloten', tevens het eerste nummer op haar nieuwe plaat. Uiterst geconcentreerd en met de ogen toe bezingt ze een stukgelopen liefde alsof ze die bekijkt in een achteruitkijkspiegel, tegelijk wetende wat ze toen nog niet wist. De reflectie klinkt uiterst gevoelig, maar inzicht in het verleden brengt troost, maakt zelfbeklag overbodig en het afscheid definitief.

Een ontstemde gitaar zorgt even voor wat roet in het eten, maar wanneer 'In Uw Buurt' uiteindelijk toch losbreekt (heerlijk creatief gitaarwerk van Vanelslander) ontpopt ook deze song zich tot een pareltje. 'Koffie' introduceert de zangeres als een liedje opgedragen aan een ex-geliefde. Wanneer ze mekaar een tijdje na het eind van hun relatie opnieuw ontmoeten, schenkt de man haar koffie met melk, terwijl zij koffie al heel haar leven zwart drinkt. Het zegt wel wat over hun relatie, meent Hannelore en wie verder luistert begrijpt het helemaal.

'Met uw ogen toe' grijpt terug naar haar eerste cd ('Wat als'). Bedert brengt het nummer aan de vleugelpiano. Het bijkomende viool- & cello-arrangement laat het nummer helemaal openbloeien. Opnieuw weet de zangeres met de wondermooie stem ons tot diep in de ziel te raken.

Hannelore's teksten klinken meestal direct en natuurlijk als spreektaal die wij dagelijks gebruiken, maar er gaat tegelijk een grote poëtische kracht van uit. Het valt verder op hoe spaarzaam, maar tegelijk hoe effectief zij bijvoorbeeld met rijm omgaat. Klasse!

Daarna kan het West-Vlaamse tussendoortje 'Janker' op veel bijval van het publiek rekenen, net als 'Vocabulaire' overigens. Leuk, ook al zijn het niet meteen Hannelore's beste songs.

Dan liever 'Niemand', een aangrijpende afrekening met een gewezen (harts)vriendin en/of liefdesrivale (?) in de vorm van een reeks pijnlijke retorische vragen. Elke vraag snijdt telkens weer dieper in de wonde tot er van de ander weinig meer overblijft dan een hoopje verdriet. Om de morele overwinning nog wat meer glans te geven sluit Bedert deze song af als een tennisspeelster die de cruciale dubbele ace slaat: "Wil U wat medelijden? Zal ik het in een zakske steken?" Game, set, match: Miss HB!

Ook vree schoon: 'Onze Vader', een nummer dat Hannelore lang geleden schreef voor haar moeder wanneer deze op een bepaald moment zwaar ziek was, terwijl ze de titel van dit liedje toch aan haar vader schonk.

In het erotisch geladen 'Loeihard' profileert Bedert zich als een vrouw die weet wat ze wil, ook al verandert dit in wezen elk moment. Het liefst wil ze eigenlijk alles (en vooral datgene wat ze nog niet heeft). Listig weet deze straffe madame echter haar doel te bereiken als een eigentijdse Eva, vallend voor iedere bekoring, terwijl ze tegelijk zelf het spel bepaalt.

Het akoestisch gespeelde 'Helden' sluit de reguliere setlist af. Maar het publiek schreeuwt de zangeres geheel terecht terug de planken op.

Tijdens 'Uitgewist' trekt ze dan letterlijk en figuurlijk de stekker uit. Samen met haar bassist brengt ze het nummer zonder microfoons of verder enige andere versterking, omdat dit volgens haar de enige juist manier is om deze song te spelen.

De (verloren) liefdes die Hannelore bezingt zijn als waterdruppels, gevangen op de draden van een web. Aanvankelijk levert het een mooi spektakel op, maar wanneer de druppels te zwaar worden is er geen houden meer aan en spatten ze één voor één onherroepelijk stuk. Op liefde zit een houdbaarheidsdatum lijkt misschien de boodschap en wie dit ontkent moet de schimmels maar wegsnijden. Tijdelijkheid, vergankelijkheid van de liefde en het definitieve afscheid hieraan gekoppeld zijn sterk terugkerende thema's in het werk van Hannelore Bedert.

Dit is ook het geval voor het bloedmooie 'Feest' dat lijkt op te roepen om te genieten in het hier en nu, ook al zien we de bui van morgen reeds hangen. In de schone schijn van vandaag beseffen we nu al -vergeef me de woordspeling- het betert nooit.

Het West-Vlaamse 'Au Revoir' mag enige ogenblikken lang lekker scheuren en haalt nog eens het beste uit Hannelore's begeleidingsband naar boven. Overigens verdienen deze muzikanten ieder een vette pluim, niet in het minst omdat ze zich volledig ten dienste stellen van de songs, terwijl zijzelf vaak in de schaduw staan. Leuk ook om te zien hoe Hannelore lacht en zelf intens geniet van dit optreden.

Het ultieme slotmoment volgt daarna met misschien wel het mooiste nummer uit haar debuutplaat, dit keer solo gebracht aan de vleugelpiano. In 'Altijd Nooit Meer' worden de laatste banden met de (ex)-geliefde definitief doorgeknipt, terwijl de zangeres finaal alle opgekropte woede uitschreeuwt. Briljant!

Enig geldend besluit: in het Nederlandstalig taalgebied kent Hannelore Bedert momenteel haar gelijke niet. Haar liedjes gaan op een doodeerlijke manier over wezenlijke dingen als menselijke relaties, liefde en hoe die soms verloren gaat, zonder dat deze ergens de platgelopen paden van de gebruikelijke clichés raken.

De kans dat Bedert ooit sportpaleizen zal vullen is gering, maar mogelijk verovert ze wel uw (muzikaal) hart. Laat daarom geen kans voorbij gaan om een optreden van deze bijzondere zangeres mee te maken. Beslist een ervaring die nooit uitgewist zal geraken. (Meer foto's)

Shake

Dionne Warwick introduceert David Elliott

Enkele weken geleden gezien in Hasselt: Dionne Warwick, de Amerikaanse zangeres die vooral bekend staat omdat ze wereldnummers van Burt Bacharach / Hal David de geschiedenis in zong. De grote souldame is inmiddels 70 geworden en haar stem is met de jaren een stuk dieper gaan klinken. Maar kijk, ze heeft zich hieraan aangepast en we hebben best genoten van klassiekers als 'Walk On By', ' Do You Know The Way To San Jose', ' I Say A Little Prayer', 'Alfie', 'Don't Make Me Over', 'Anyone Who Had A Heart'... Sommige nummers bracht Warwick in een geheel ander arrangement, anderen leunden dichter bij het origineel aan. Op het podium stond naast een sterke begeleidingsband ook haar oudste zoon David Elliott die Warwick al enige tijd meeneemt op tournee en die tijdens ieder optreden als opener van haar show mag opereren. Deze laatste is volop het vak aan het leren, bezit een goede stem maar schiet voorlopig toch nog enkele lengtes te kort om echt brokken te maken. In duet met zijn moeder lukte de formule (soms) wel. Toch wensten we bij momenten stiekem dat we Dionne met Barabas' teletijdsmachine terug konden flitsen naar de tijd toen ze dezelfde leeftijd als haar zoon had. Maar helaas, time waits for no one, ook niet voor de allergrootsten.
Kort samengevat: misschien niet het allerbeste optreden dat we de laatste maanden zagen, maar toch eentje waar we blij om zijn dat we het meemaakten. Het respect voor de carrière van Dionne Warwick is alleen maar gegroeid. Soul zangeressen als deze maken ze immers helaas nog zeer zelden.

Shake

Imagine Toots: 88 and still going strong

Toots Thielemans kon in de Antwerpse Roma twee avonden op rij op meer dan voldoende belangstelling rekenen van een zeer divers publiek dat bestond uit mensen van werkelijk alle leeftijden. Het werk van onze muzikale baron en nationale trots is dan ook zo universeel en tegelijk zo uniek dat het nog steeds jong en oud blijft aanspreken. We zouden in dit verband misschien best een oude slogan kunnen recycleren: 'Nobody plays Toots like Toots'. Voor ons was het alweer de derde keer in negen maand tijd om Thielemans in ons land te zien optreden. In Antwerpen kozen we voor de tweede avond en de portier van de Roma die den Bompa met z'n mondmuziekske al een dag eerder had zien optreden, verzekerde ons dat Toots in bloedvorm verkeerde. Het maakte ons benieuwd.

Het Toots Thielemans Quartet bestond dit keer verder uit Karel Boehlee (piano), Clemens van der Feen (contrabas) en Joost van Schaik (drums). "Ik ben hier den enigste Belg in da groepke", grapte onze jazzveteraan verwijzend naar zijn Nederlandse muzikanten, alsof hij het zelf nog maar pas doorhad. "Enfin, ik ben feitelijk nen American-Belg", voegde Toots er grinnikend aan toe.

Die Amerikaanse spirit kwam meteen tot uiting in de Gershwin Medley 'I Love You, Porgy' en de daaropvolgend zwaar hertimmerde versie van 'Summertime'. Het viel meteen op hoe Toots zich vanaf het begin als een echte 'leader' profileerde en zijn muzikanten verbaal en niet verbaal veel maar vooral positieve aanwijzingen gaf. Fijn om te zien ook hoe hij deze manier van coaching, tot zichtbaar genoegen van zijn muzikanten, heel het concert volhield. En dit is slechts één van de vele bewijzen van de grootsheid van deze unieke artiest, zowel op muzikaal als op menselijk vlak.

Ondertussen bouwde Toots zijn set thematisch op als een soort persoonlijke biografie. Eerst kwamen de grote collaboraties aan bod. Na Paul Simons 'I Do It For Your Love' verwees de bewerking van Phil Markowitz's 'Sno' Peas' naar Thielemans' samenwerking met de grote Bill Evans. Tijdens dit laatste nummer kreeg Van Schaik overigens, onder goedkeurende blikken van zijn Meester, ruimte voor een eerste gesmaakte drumsolo.

Daarna kregen we sfeervolle uitstapjes naar de Braziliaanse muziek die Toots al decennia lang nauw aan het hart ligt, voorgeschoteld. Antonio Carlos Jobim's 'One Note Samba' volgde op het tropische 'Começar De Novo', een song die Thielemans zelf vaak heeft (her)opgenomen.

Daarna diepte onze mondharmonica gigant herinneringen op aan zijn beste filmmuziek. Het prachtige 'Midnight Cowboy' bijvoorbeeld, gecomponeerd door de Britse topcomponist John Barry, dwarrelde frivool voorbij en daarna volgde het mooie thema van de Nederlandse film 'Turks Fruit' (Rogier van Otterloo). Het filmisch drieluik kreeg afsluiting met Toots interpretatie van 'Somewhere over the Rainbow'.

Op het instrumentale spel van Thielemans zit na al die jaren nog geen sleet. Wanneer we even onze ogen dichtknepen riep het muzikale spel dat Toots uit zijn mondharmonica toverde bijna filmische beelden op van bijvoorbeeld een deltavlieger die majestueus door de lucht klieft, stijgt en daalt op de golven van de wind en dit alles in een universum van klankgeworden poëzie.

Onze jazz virtuoos kon natuurlijk ook onmogelijk om zijn eigen gecomponeerde nummers heen. Het zalige 'Waltz for Sonny' dat we eerst te horen kregen, omschreef Toots als 'het nichtje' van zijn alltime masterpiece 'Bluesette' dat hierop volgde. Tijdens dit laatste pareltje haalde van der Feen zijn strijkstok boven en herhaalde het thema op zijn contrabas. Mooi!

Als introductie tot John Lennons 'Imagine' vertelde Toots één van zijn allerbeste anekdotes uit zijn rijke professionele carrière. In het gezegende jaar 1964 ontmoette onze nationale jazzheld The Beatles in New York. Lennon stapte dadelijk op Toots af en sprak: 'Hey, you're that man with the Rickenbacker guitar' en ging met hem in gesprek.

Het was namelijk zo dat John Lennon in de late jaren vijftig een magazine in handen kreeg waarin Thielemans poseerde met zijn gloednieuwe 1958 Rickenbacker 325, een model waarvan Lennon er meteen zelf één kocht. Toots Thielemans speelde in die jaren elektrische gitaar in de band van de populaire Brits-Amerikaanse pianist George Shearing. Doelend op de Rickenbacker vertelde Lennon tijdens het gesprek met Toots over de motivatie die tot de aankoop van de gitaar had geleid die later mee de sound van The Beatles zou bepalen: "If it's good enough for Shearing, it's good enough for me".

Afsluiten deed Toots Thielemans in stijl met een recentere eigen compositie als eresaluut aan zijn aanwezige echtgenote Huguette: 'For My Lady'. We moesten achteraf de plaatselijke portier absoluut gelijk geven. Toots Thielemans verkeert in januari 2011 in bloedvorm. De volgende weken speelt hij in Rijkevorsel, Eindhoven, Düsseldorf, Oostende, Boston, Washington en New York. Ga zeker kijken als je in de buurt bent. (Meer foto's)

Shake