Zinneke Parade, 2008

Vanmiddag trok een fantastische Parade door Brussel.

Klik op de afbeelding of bekijk hier de foto's

Klik hieronder voor Vrt-nieuws fragment

Zinneke Parade 2008

Vandaag trekt de Zinneke Parade weer met pracht en praal door onze hoofdstad. Allen daarheen.

Neil Diamond in Antwerpen: Zanger Pur Sang

Neil Diamond in Diamond City: dat men daar niet eerder op gekomen was! Het werd een belevenis: Neil serveerde zowel rock'n'roll als romantische ballads, maar steeds gebracht met een zekere pathos, kenmerkend voor de zanger. Soms deed deze formule aan de Elvis van de seventies denken (en dat bedoel ik dan positief). Soms werd het net iets te veel van het goede ('You Don't Bring Me Flowers') en doemde het spook van een Barbara Streisand op. Maar het minst wat men over Neil Diamond kan zeggen is dat de man nog steeds over een fenomenale stem beschikt. Hits als 'I'm A Believer', 'I Am, I said', 'Solitary Man' (in originele 60ties uitvoering) en vooral 'Sweet Caroline' waren onweerstaanbaar en kregen het Sportpaleis moeiteloos plat. Enkele nieuwere songs werden in een full-band versie gespeeld, in tegenstelling tot de sobere behandeling op de plaat. Zo kreeg 'Pretty Amazing Grace' een verrassend salsa-arrangement en ontpopte 'Man of God' (uit '12 songs') zich als een geweldig gospelnummer. De betere ballads als 'Hello Again', 'Love On The Rocks' en 'Brooklyn Roads' etaleerden Diamond als zanger pur sang.Wel jammer dat Neil zijn 14-koppige band niet aan het publiek voorstelde; daarin zat oa Ronnie Tutt, de vaste drummer van Elvis in de 70ties. Hij moet zich in deze setting helemaal thuis gevoeld hebben. (Meer foto's hier)

Klik op het fragment (vrt nieuws)

Graphicize it

... en meer van dit soort grafieken

Alison sings the Beatles

"There's a shadow hanging over me... I can't see it" (9:01)

Lady Linn & The Magnificent Seven

Gisteren palmde Lady Linn & Her Magnificent Seven de Brusselse Grote Markt in. Er was trouwens heel wat publiek opgedaagd voor de Jazz Marathon in de hoofdstad. Lady Linn leek aanvankelijk wat onzeker voor dit grote publiek, maar won bij elk nummer meer en meer vertrouwen bij elkaar. Zo varieerde dit optreden van aanvankelijk wat 'ingehouden' tot uiteindelijk 'voluit swingend'. Gesteund door een prima band vulde deze Vlaamse Lady een beetje het gat tussen Norah Jones en Amy Winehouse. Live werkt de formule een stuk beter dan op plaat. Het slotoordeel is dan ook positief. Dit gezelschap wordt ongetwijfeld één van de succesbands in Vlaanderen deze zomer. Ga dat zien. (Meer foto's hier)

Stem Hannah naar India

Hannah neemt met deze foto deel aan de Humo-wedstrijd

om een reis naar India te winnen.

Stem hier voor haar.

Brussels Jazz Marathon

Vandaag start the Brussels Jazz Marathon. Op de Grote Markt is er vanavond bijvoorbeeld een gratis concert van Lady Linn & Her Magnificent Seven.

Boeddha bij de Buren

"Frans Goetghebeur, voorzitter van de Boeddhistische Unie in België, geeft vanavond bij deBuren een lezing over boeddhisme als levenshouding, meditatie, het Tibetaans Instituut en spiritualiteit aan het begin van de eenentwintigste eeuw. In een eerste deel zet de spreker de grote lijnen van het boeddhisme uit. Hij legt hier de nadruk op het dialectisch en pragmatisch karakter van de raadgevingen van de Boeddha. In een tweede deel van de voordracht wordt ingegaan op het atypische karakter van het boeddhisme. Is het een religie? Een filosofie? Een wetenschap van de geest? De Boeddhistische Unie van België heeft de erkenning aangevraagd onder de benaming “niet-confessionele religie”. Wat betekent deze formule?"

Popkwiz

Leuk om te doen, deze popkwiz. Het komt erop aan dagelijks drie vragen te beantwoorden, maar je kan via deze site ook kiezen voor een meer uitgebreide vragenlijst over muziek.

Meeting James Burton, Mol

Het moet ongeveer de 7de keer zijn dat ik een concert meemaakte van mijn lievelingsgitarist James Burton. James was in de jaren '70 de leadgitarist van Elvis Presley, maar speelde ook met alle groten uit de muziekgeschiedenis, zoals Johhny Cash, Roy Orbison, Jerry Lee Lewis, Elvis Costello, Frank Sinatra, Willie Nelson, Emmylou Harris, Ricky Nelson, John Denver, Gram Parsons, The Everly Brothers, The Monkees, Arlo Guthrie... So, play it, James! (Meer foto's hier)

Willie Nelson - Touring Bus

Ben nog steeds onder de indruk van Nelson's doortocht in Antwerpen. Hierboven een filmpje waarin Willie zijn tourbus showt.

Willie Nelson: Werelderfgoed!

Ik heb zelden meer uitgekeken naar een concert als dat van gisterenavond: Willie Nelson in de Elisabethzaal van Antwerpen. De countrylegende is de 75 al voorbij en ik had nooit durven hopen deze 'True Original American' ooit nog eens live te mogen meemaken. Willie Nelson & band (waaronder zijn zus Bobbie aan de piano) trapten af met 'Whiskey River', één van mijn favoriete Nelsonsongs, maar het was duidelijk dat Willie's (bio)diesel na een paar nummers pas echt flink op dreef geraakte. Wat later volgde een medley 'Funny How Time Slips Away - Crazy - Nightlife'; bijzonder goed gezongen en met Willie die enkele knappe jazzy solo's uit zijn oude gitaar sleurde. Die onafscheidelijke, bijna rotversleten gitaar van Nelson, bekend onder het troetelnaampje 'Trigger', vertoont al geruime tijd een flink gat in de klankkast, maar Willie weigert ze af te danken. Dat is ook voor niets nodig als men hoort welke indrukwekkende klanken onze held er nog uitkrijgt. Willie Nelson is niet alleen een geniale songwriter & performer, hij is ook een gitaarvirtuoos. Nelson geselde zijn arme instrument alsof het een SM-object was. Het concert dwarrelde ondertussen verder van het ene hoogtepunt naar het andere; een aan de ribben plakkende versie van 'Always On My Mind', fijne versies van oa 'On The Road Again', 'Will The Circle Be Unbroken' en 'Good Hearted Woman'. Er volgden verder nog twee nummers van zijn laatste plaat: het hilarische 'You don't think it's funny anymore' en het briljante 'Over You Again' (kippenvelmoment van de avond). Na een gesmaakte bisronde en een staande ovatie schudde Willie ons nog de hand en zorgde hij voor een uitgebreide signeersessie vanop het podium. De muziek die Willie Nelson nu al verschillende decennia lang maakt is ondertussen klaar om tot werelderfgoed te worden verheven. Dit erfgoed behoort immers tot het allerbeste wat de Verenigde Staten ooit heeft voortgebracht. Vergeet Obama en Clinton: Willie Nelson for President!
(Meer foto's hier)

A fake smile or not?

Herken je het verschil tussen een valse en een echte lach?

Doe de test.

Alison Krauss & Robert Plant in Vorst Nationaal

Een oude Plant verdient ook nog een jong blaadje, moet Robert gedacht hebben en zo verkoos hij een livetour met Alison Krauss boven een reeks lucratieve reünieconcerten met Led Zeppelin. Vorst raakte slechts voor iets meer dan de helft gevuld voor dit evenement, maar de afwezigen hadden weer maar eens ongelijk. Wat Plant, Krauss en band presteerden was van zo'n (bijna) onaardse schoonheid, dat ik dit concert zonder enige twijfel een plaats geef in mijn lijstje van de allerbeste, onvergetelijke muzikale momenten. De band waarmee het tweetal optrad werd geleid door 'master of ceremony' T-Bone Burnett (gitaar). Aan de andere gitaar en pedal steel herkenden we niemand minder dan Buddy Miller. Het podium werd vervolledigd door multi-instrumentalist Stuart Duncan, bassist Dennis Crouch en drummer Jay Bellerose. De avond stond in het teken van de door Krauss en Plant uitgebrachte plaat 'Raising Sand' uit 2007.
Ongeveer alle nummers van die plaat kregen een vijfsterrenuitvoering. Een stevig 'Rich Woman' trapte af. De bloedmooie Alison mocht schitteren in 'Sister Rosetta Goes Before Us' en in het ijle 'Trampled Rose'. Ze klonk als Emmylou H. in haar beste dagen. De perfectie werd benaderd in ' Through The Morning, Through The Night' en vooral in 'Killing The Blues'. Robert gaf het beste van zichzelf in oa 'Fortune Teller' en het prachtige 'Please Read The Letter' (beste nummer van de plaat). Tussendoor kreeg klasebak T-Bone Burnett de ruimte om een tweetal nummers van zijn nieuwe plaat de zaal in te sturen. Zowel Krauss als Plant putten nog uit hun ouder werk, maar na twee bisrondes was het onherroepelijk afgelopen. Een versie van 'Stairway to heaven' kwam er uiteindelijk niet. Maar geen nood, dit concert was toen de hemelpoort al geruime tijd voorbij geslopen. Goddelijke avond.
(Klik op de collage om te vergroten, meer foto's vind je hier)

Black Cat, White Cat

'Black Cat, White Cat', een film uit 1998 van Emir Custurica, is een hedendaags sprookje over familiebanden, bedrog, vriendschappen, leven, dood, liefde (en hoe deze soms verloren gaat en opnieuw herwonnen wordt). Voor wie hem nog niet zag: een stevige aanrader. Hierboven: een compilatie van fragmentjes met daarbij heerlijke muziek uit de film.

Naar de Maan!

Join Nasa's Return To The Moon

'Sign up to send your name to the moon. Names will be collected and placed onboard the LRO spacecraft for its historic mission bringing NASA back to the moon. You will also receive a certificate showcasing your support of the mission.
The deadline is June 27, 2008 for the submission of names.'

---

Maw eindelijk een unieke kans om alle lastpakken

naar de maan te sturen.

Elliott Murphy - Candelaershuys te Ukkel

Toen we ons ticket betaalden aan de inkom van het Candelaershuys te Ukkel, kregen we daar geheel gratis ook een rode waaier (model ‘Rosita’) bij. Deze zouden wij nog wel kunnen gebruiken, werd ons droogjes medegedeeld. En inderdaad, toen wij het zaaltje (eigenlijk een beetje een grote huiskamer) betraden, snapten wij meteen ook waarom. De plek was uitverkocht en een 80tal aanwezigen wachtten zwetend en puffend op de komst van Elliott Murphy en zijn Franse stergitarist Olivier Durand, die rond kwart voor negen het minipodium betraden. Murphy (mét het hoedje waarmee hij nu al jaren op een flink uit de kluiten gewassen boskabouter lijkt) begon met zijn ‘one man band’ vurig aan het concert. Eerst volgde wat ouder werk, waaruit we een gedreven ‘Green River’ herkenden. De klankbalans was echter allesbehalve en het klonk allemaal een beetje te gehaast. Ondertussen bleef de temperatuur ook alleen maar stijgen en werden de rosita’s bijna aan stukken geflapperd. Het duurde me iets te lang vooraleer Elliott eindelijk overging naar de nummers van zijn schitterende nieuwe plaat ‘Notes from The Underground’. Toen deze uiteindelijk toch gespeeld werden, klonken ze live iets minder sterk dan op plaat (met volledige band). ‘Orphelia’ en ‘Skandinavian Skies’ waren rustpunten, die torenhoog boven de rest uitstaken. Het briljante ‘And General Robert E. Lee’ (misschien wel dé song van het nog jonge 2008) kwam minder tot zijn recht in deze setting. Tijdens de bissen waagde Murphy zich nog aan een lang uitgesponnen cover van ‘LA Woman’ (The Doors) en toen was het dringend tijd om de aanzienlijke hoeveelheid vochtverlies te compenseren met een serie frisse palmkes.
Conclusie: fantastische nieuwe plaat, maar live is er nog wat werk aan de winkel, Mr. Murphy. Mogelijk maakt hij dit vanavond, in een uitverkochte AB Club, onder menselijke temperaturen, met een betere geluidsinstallatie en met voltallige band geheel en al goed. (Meer foto’s hier)

Herenleed

Hoera! Ik heb me vandaag de volledige reeks van het onvolprezen 'Herenleed' aangeschaft op DVD. Deze unieke serie uit de jaren '70 en '80 vermengt absurdisme en filosofische spitsvondigheden met melancholie. Er bestaan weinig televisieprogramma's waar ik zo van genoten heb.

De bierprijs

The price of beer in 182 countries