Bob Dylan - Beyond Here Lies Nothin'

Beluister hier de allereerste track uit Bob Dylan's nieuwe plaat die verschijnt op 28 april. Beyond Here Lies Nothin' is hier gratis te downloaden.

Dr. Lonnie Smith - Rise Up!

Na het overlijden van jazz-gigant Jimmy Smith in het jaar 2005 is Dr. Lonnie Smith (geen familie van de eerste Smith) zowat de belangrijkste jazz hammondorgelspeler ter wereld. De man draait al meer dan 40 jaar mee in het jazzwereldje en werd talrijke keren onderscheiden met allerlei prijzen en ronkende titels als 'Organ Keyboardist of the Year' (2003, 2004, 2005 - Jazz Journalists Association). Hij speelde onder meer met mensen als George Benson en Lou Donaldson (op het Blue Note label) en werkte als gastmuzikant op platen van oa Gladys Knight, Dionne Warwick, Etta James, Esther Phillips, the Impressions en the Coasters. Het laatste decennium beleeft Smith als het ware een nieuwe lente want deze ‘Rise Up!’ is al zijn vijfde plaat sinds het jaar 2000. Opmerkelijk hierbij was ‘Boogaloo To Beck: A Tribute’ dat hij als eerbetoon maakte aan de muzikale duizendpoot Beck. En nu is er dus ‘Rise Up!’, een plaat die niemand onberoerd zal laten. Op de hoes ziet de goede Doctor er een beetje uit als een Indiase Maharadja, maar dit is slechts schijn. Zijn tulband draagt Lonnie al jàren en is zo’n beetje zijn handelsmerk geworden. Als men hem vraagt waarom hij dit hoofddeksel draagt antwoordt Lonnie meestal doodleuk: ‘For no particular reason’. Maar eens gezeten achter zijn Hammond B3 Organ ontpopt de Doctor zich als een bevlogen muzikant die zijn toehoorders betovert met funky grooves en diepgravende souljazz. Op deze plaat wordt hij daarbij bijgestaan door Peter Bernstein (gitaar), Donald Harrison (gitaar) en Herlin Riley (Drums). Elk van deze muzikanten weet prima weerwerk te bieden aan het fantastische orgelspel dat Lonnie Smith hier eens te meer serveert. Dat is onder meer te horen in ‘A Matterapat’, een geweldige Smith compositie die opvalt door nerveuze streepjes cowbell percussie, een soulvolle sax, knap gitaarwerk en - last but not least - de jazzy Hammond van Smith zelve. En dan moet het beste nog komen! Het bekende Beatlesnummer ‘Come Together’ wordt door de Doctor getransformeerd tot een onweerstaanbare brok groovy souljazz, waarbij geen mens onbeweeglijk kan blijven. Grappig is ook dat Dr. Lonnie Smith de song opfleurt met zijn eigen ‘vocalen’, bestaande uit een soort onverstaanbaar gegrom à la Tom Waits, die de originele Lennon lyrics vervangen. Een andere cover op deze plaat is deze van ‘Sweet Dreams’ (Eurythmics), maar hier blijven Smith & Co iets dichter bij het origineel. Een nummer als ‘Dapper Dan’ kon zo uit de betere Blue Note catalogus van de jaren ’60 gerukt zijn en de treurmars ‘And The World Weaps’ zou het niet slecht gedaan hebben als soundtrack van een film noir uit de jaren ‘50. Samengevat mogen we zeker stellen dat deze ‘Rise Up!’ een schot in de roos is en ongetwijfeld bij de beste jazz releases van dit jaar zal behoren. Verder kunnen we alleen maar hopen dat Dr. Lonnie Smith niet zal ontbreken op de grote zomerse Jazz Festivals in de Lage landen. Genoteerd?

Zoek de verschillen

De bovenste foto siert de hoes van de nieuwe live cd van Leonard Cohen. De onderste foto maakte ik in oktober in Brussel. Op 4 juli treedt de man op in Antwerpen. Tickets zijn hier te bestellen. 'Live in London' ligt sinds vandaag in de winkels en is misschien wel de cd van het jaar...

Een geraffineerde Lyle Lovett in de AB, Brussel

Lyle Lovett bekoorde gisteren het Brussels publiek zowel met zijn prachtsongs als met zijn verhalen. Stijl en klasse tot in de perfectie. Shaketown's spitsbroeder Duke J zorgt voor een volledig verslag. Foto's van dit adembenemende concert vind je hier.

Bob Dylan - Together Through Life

Iets om naar uit te kijken: op 28 april verschijnt het nieuwe Dylan album 'Together Through Life'. Vanavond begint de Europese tournee van Dylan, die hem op 22 april naar Vorst Nationaal zal brengen. Dit concert is reeds uitverkocht.

Grace Jones in Brussel: All-In-One Woman

Ruim drie kwartier had Grace Jones de uitverkochte AB laten wachten op het begin van haar concert. Op de zware bastonen van ‘Nightclubbing’ verscheen ze dan eindelijk toch, staande op een verhoogd platform van waarop ze, in een blauw schijnsel, met een dominerende blik over haar publiek neerkeek. De Jamaicaanse werd begeleid door een achtkoppige band, die onder meer kon rekenen op een ijzersterke ritmesectie en twee dames die hun zwarte meesteres vocaal feilloos wisten te ondersteunen. Niet dat Grace zelf slecht bij stem was, integendeel zelfs, haar zang was vaak zo krachtig dat ze je bijna omver blies. Muzikaal is wat Grace Jones heden ten dage brengt te omschrijven als een uitgekiende mix van reggae, funk, disco en rock, die vooral mikt op de benen en de onderbuik. Uit de nieuwe plaat kregen we vervolgens ‘This Is’ geserveerd, waarbij Grace een nep-hanekam torste die elke gladiator in het antieke Rome jaloers zou hebben gemaakt. Daarna werd Miss Jones opnieuw via het platform naar de hoogte gehesen voor een vlammende versie van ‘My Jamaican Guy’ en dit in een outfit die vooral euh… uitheems was. Stilaan werd het duidelijk dat er na elk nummer een verkleedpartij zou plaatsvinden en geraakte men nieuwsgierig in welke hoedanigheid het zwarte topmodel nu weer zou verschijnen. Vanuit de coulissen entertainde Grace tijdens het omkleden het publiek ondertussen door luidkeels te kirren, te hijgen of praat te verkopen die niet al te welvoeglijk was (maar wel amusant). In ‘Demolition Man’ ging La Grace heftig aan de slag met symbalen, alsof ze met dit instrument enkele onzichtbare schimmen in de vernieling wou slaan. Om bij deze handeling enigszins assorti te zijn met de ijzeren deksels in haar handen, droeg ze daarbij op haar hoofd tevens een soort van ‘teljoor’ die in de betere designerkeuken niet zou misstaan. Dan was het tijd om wat gas terug te nemen met ‘I’ve Seen That Face Before’ (prachtig met die bekende accordeon). Grace was voor deze gelegenheid getooid in een soort batwoman outfit en stond daarbij op een draaiend platform, kronkelend aan een paal, terwijl een soort blazer met lange slierten haar in de wind zette. Het spektakel bleef visueel verbluffen tot in de kleinste details, maar ook muzikaal werden er hoge toppen geschoren. Het charmante ‘La Vie En Rose’ bracht een cabaretesk sfeertje, waarbij Grace, deze keer met witte tophoed, keurig een glas rode wijn mocht achterover slaan. Een loeihard ‘ Well Well Well’ werd opgevolgd door het sublieme ‘Williams' Blood’ (beiden uit de nieuwe plaat). De zaal groeide naar een climax bij het onweerstaanbare ‘Pull Up To The Bumper’, het soort nummer waarbij Jones via intensieve paaldanserij weinig aan de verbeelding overliet. Grote ballonnen die in het publiek werden gekatapulteerd en enkele AB-toeschouwers die op het podium mochten dansen verhoogde het party-gehalte alleen nog maar. Game, Set, Match… Miss Jones. In de bissen volgde de Roxy Music cover ‘Love Is The Drug’, met daarna een meeslepende versie van ‘Slave To The Rhythm’, waarbij de 60-jarige Jones, gemaskerd deze keer, minutenlang een roze hoelahoep om haar smalle lenden liet draaien. Il faut le faire! Grace kwam nog één keer terug voor ‘Hurricane’, de indrukwekkende titelsong van haar laatste plaat (en tevens de naam die deze concertreeks meekreeg) waarbij een blaasmachine op volle toeren met orkaankracht de boomlange zangeres letterlijk van haar sokkel blies. Een meer theatrale manier van afscheid nemen was moeilijk denkbaar. Op deze concertavond werden zang, dans, theater, mode, cabaret, acrobatiek (samen met een vleugje decadentie) via één en dezelfde vrouw verenigd. Bovendien creëert deze dame een spanningsboog die ronduit betoverend overkomt. De muziek is daarbij essentieel maar tegelijk ook functioneel om het vooropgestelde doel te bereiken: de ultieme extase en de onvoorwaardelijke overgave van het publiek. Er is dus maar één conclusie mogelijk: vergeet die sul van een SM-rechter en laat je vanaf heden bemeesteren door niemand minder dan… Miss Grace Jones. (Meer foto's)

Goya, Redon, Ensor. Groteske schilderijen en tekeningen

In het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen loopt sinds gisteren een schitterende tentoonstelling die het werk van Goya, Ensor en Redon met mekaar confronteert. Er wordt vooral ingezoemd op de gezamelijke fascinatie voor het groteske, maar er zijn ook andere elementen die deze kunstenaars verbinden.
Zeker niet te missen dus. Zie verder ook hier.

Shaketown's Sentimental Journey (10/100)

"Baby Makes Het Blue Jeans Talk"

Dr. Hook & The Medicine Show - 1982

De Wereld Van Roger Raveel - Brussel, De Loketten

Gisteren vond de vernissage plaats van 'De Wereld Van Raveel', een tentoonstelling die gratis te bezichtigen in 'De Loketten' te Brussel. Van harte aanbevolen.

Girls, Guns & Glory - Inverted Valentine

Meer dan waarschijnlijk is ‘Girls Guns and Glory’ een eenvoudige opsomming van de belangrijkste interessepunten van de leden van deze band uit Boston. ‘Inverted Valentine’, inmiddels hun derde cd, is zo goed als helemaal thematisch opgebouwd rond het eerste G-woord uit hun groepsnaam. Dat is al meteen op de hoes duidelijk: een cupidofiguurtje slaat met een hamer op een (gebroken?) hart. Want inderdaad, meisjes ..., ze maken ons kapot, meneer! Vraag het maar aan zanger / songschrijver Ward Hayden. Als we hem moeten geloven is het altijd iets met die vrouwlieden. Als we naar hen verlangen, trappen ze het gewoon af en als we er zelf vanaf willen, blijven ze als een molensteen rond onze nek hangen. Zelfs zich een beetje concentreren op dingen des levens lukt amper met die meiden in de buurt volgens Ward: ‘It’s so hard to concentrate when you’re tits are in my face / Focus my attention, I’m all over the place’. Maar Hayden is als zanger wel één van de grootste troeven van deze groep. Vaak moesten we denken aan Chris Isaak en twee seconden lang zelfs aan Roy Orbison. Maar ook als groep mag deze band er zeker zijn. G G & G maken aangename countrygetinte rootsrock die perfect onder de grote Americana vlag kan gedijen. Hoogtepunt op de plaat is zonder twijfel het schitterende ‘Temptation’, een nummer waarbij een flamenco gitaar en een mariachi-trompet de dramatiek van de verleiding nog eens extra in de verf zetten. Verder ook veel lof voor het huppelende ‘ Keep On Calling’, de single ‘Only One Thing’ (zie video) en de fijne smartlap ‘Baby, you’re a dog’. Of dit laatste nummer een hit zal worden op trouwfeesten en huwelijksverjaardagen valt te betwijfelen, maar koppeltjes kunnen er wel perfect op slowen, terwijl ze meezingend in mekaars oor fluisteren: ‘Baby, you’re a dog / I knew it all along / I let you out, you run off / Baby, you’re a dog’. Ach, wat kan het leven toch mooi zijn.

Shaketown's Sentimental Journey (9/100)

"Love To Love You"

Donna Summer ( & Sjef Van Oekel!) - 1975

Miles Davis - Miles in Montreux

Tussen de jaren 1973 en 1991 concerteerde Miles Davis maar liefst 11 keer op het Jazz Festival in het Zwitserse Montreux. Deze dubbel-cd bevat opnames van ’s mans twee uur durend optreden in 1989, nu precies 20 jaar geleden. Davis had in 1989 net ‘Amandia’ uitgebracht en verschillende nummers uit deze plaat komen hier live aan bod. The band bestond uit Rick Margitza (sax), Joe Foley Mc Cready (gitaar), Adam Holzman (keyboards), Kei Adagi (keyboards), Benny Rietveld (bas) Ricky Wellman (drums), Monyungo Jackson (percussie) en als special guest de toen erg populaire zwarte R&B zangeres Chaka Khan. Twee jaar voor zijn dood klinkt de trompettist in ieder geval bijzonder vitaal en eigentijds. Wie verwachtte dat Miles in 1989 nog muziek zou spelen die verwees naar zijn grote jazzverleden (‘Kind Of Blue’, ‘Birth of the Cool’ …) kwam bedrogen uit. Wel speelt Davis nog steeds geheel in zijn eigen stijl (vaak met demper op de trompet) maar het groepsgeluid is een heel stuk moderner geworden. Via allerlei fusion-toestanden was Davis al een hele tijd geëvolueerd in de richting van rock, pop en zelfs hip hop. Jazzpurist Wynton Marsalis beschuldigde er in deze periode Davis zelfs van dat zijn muziek nog weinig met echte jazz te maken had. Onterecht, zo bewijst ook deze plaat, maar de aansluiting met de popmuziek is toch wel erg opvallend. Zo zijn er de versies van ‘Human Nature’ (bekend van oa Michael Jackson) en ‘Time After Time’ (Cindy Lauper), hier allebei met vocale ondersteuning van gastzangeres Chaka Khan. Wie echter nu zou denken dat het resultaat hiervan een flauw afkooksel was van wat het jazzgenie vroeger deed, heeft het helemaal fout. Bewijzen hiervoor zijn er voldoende. ‘Perfect Way’ eindigt in een fantastische finale die ons bijvoorbeeld aan de beste live momenten van Prince doen denken. Het door de bas van Rietveld aangedreven ‘New Blues’, doorspekt met allerlei solo’s van Margitza en Davis zelve, klinkt bijzonder potent. Verder valt er te genieten van een lang uitgesponnen versie van ‘Tutu’, de titelsong van de plaat uit 1986. ‘Mr. Pastorius’ is een ode aan de grote basvernieuwer Jaco Pastorius en het langst durende nummer, getiteld ‘The Wrinkle’, is een onweerstaanbare smeltkroes van funk, rock en jazz die het beste uit alle aanwezige muzikanten naar boven haalt. Daarna mag het rustige ‘Portia’ een mooie afsluiter zijn van dit memorabel optreden. Na het meermaals beluisteren van deze dubbel-cd wordt mij eens te meer duidelijk dat het belang van Miles Davis voor de muziekgeschiedenis van de 20ste eeuw nauwelijks overschat kan worden.

Billie Holiday - Lady Day The Storyville Concerts

Eén van de grote muziekcollecties die me het nauwst aan het hart ligt is mijn verzameling van het werk van Billie Holiday. Over de jaren heen schafte ik me de complete opnames voor de Columbia, Verve, Decca en Commodore labels aan, samen goed voor een 25tal cd’s. Maar toch cirkelen hier en daar nog zeldzame opnames van Billie rond, waar ik maar al te graag de hand wil opleggen. Ik ben dan ook zeer tevreden dat het Jazz Door label de live recordings heruitbracht die Billie maakte in de Storyville Club in Boston, Massachusetts. De opnames die op deze dubbel-cd zijn bijeengebracht dateren allen uit de jaren ’50, het laatste decennium uit Billie Holiday’s leven. Een paar jaar eerder, in 1947, werd Billie’s New York City Cabaret Card ingetrokken omdat de zangeres veroordeeld werd wegens het bezit van drugs, hetgeen tot gevolg had dat ze niet meer mocht optreden in New Yorkse Jazz Clubs. Deze maatregel verplichtte haar om concerten te geven op andere plaatsen in de States en in Europa. Zo kwam Holiday ook in Boston terecht, meer bepaald in The Storyville Club van impresario George Wein. The Storyville Club, een jazz club zonder vaste locatie, vond meestal plaats in één of ander hotel en de optredens werden af en toe uitgezonden door de locale radio in Boston. Het zijn deze opnames die bewaard zijn gebleven en hier verzameld zijn tot ‘The Storyville Concerts’. Cd 1 begint met de allerlaatste opnames van Holiday, gemaakt op 15 april 1959, ongeveer drie maand voor haar overlijden op 17 juli 1959 (BH werd 44 jaar). De zes nummers die toen door de radio werden uitgezonden hebben uiteraard een bijzondere historische waarde vermits het Billie’s last recordings zijn. Helaas is geen van uitgevoerde songs echt top, maar in ‘I Love My Man (Billie’s Blues)’ voel je dat de Blues nog steeds levendig door de aderen van de toen al fel verzwakte zangeres stroomt. Pakkend hoe ze zingt: ‘I've been your slave / Ever since I've been your babe / But before I’ll be your dog /I'll see you in your grave’. Het zijn woorden die diep uit het hart komen. Billie’s relatie tot mannen was vaak één grote ellende. Vermeldenswaardig bij deze laatste opnames is onder meer ook nog dat Billie tijdens haar laatste dagen begeleid werd door (oa) Mal Waldron, (remember Jazz Middelheim 2001), de pianist die later in Brussel kwam wonen en aldaar in 2002 overleed. Cd 1 gaat dan verder met Storyville opnames van Holiday uit 1951 en deze behoren tot de betere uit de collectie. Billie speelt haar beste kaarten uit op songs als ‘Ain't Nobody's Business If I Do’, ‘I Cover The Waterfont’ en ‘My Man’. De vaak geprezen frasering is zoals steeds haar grootste troef. We treffen hier ook nog zwaarmoedige vertolking aan van de protestsong ‘Strange Fruit’ (over lynchpartijen van zwarten), maar, toegegeven, ook hiervan bestaan veel betere versies. Cd 2 start met opnames uit 1953, die helaas niet steeds memorabel blijken. Alleen het swingende ‘Them There Eyes’ springt er een beetje uit. De cd eindigt met nog drie opnames uit 1951, waarop Holiday onder meer begeleid wordt door een jonge Stan Getz op sax. Dit levert onder meer een lekkere versie op van ‘Lover, Come Back To Me’. Samengevat kunnen we stellen dat ‘Lady Day The Storyville Concerts’ een uitgave is die vooral uit historisch belang belangrijk is. Het laat een artieste horen die in haar laatste levensfase de neerwaartse spiraal, veroorzaakt door alcohol en drugs,angstvallig tracht te bedwingen met hetgeen waarin ze altijd het beste was: zingen vanuit het hart. Soms pijnlijk, soms ontroerend maar altijd echt.

Wat studeren?

Deze Master lijkt me wel wat.