Belgavox Concert: Vives Les Belges!

Klik hier of op de collage om deze te vergroten.

Een kwartiertje voor de aanvang van het grote Belgavox concert konden we zonder enig probleem nog vorderen tot op de vijfde rij, vlak tegen het grote podium onder het Atomium. Meer dan een paar honderd mensen waren er op dat moment niet komen opdagen en de angst voor een flop was als het ware toch in de ogen van de presentatoren Bart Peeters en Armelle Gysen af te lezen. Hun vrees bleek echter ongegrond. Toen het festival vijf uur later afsloot, bleek de Brusselse politie 35.000 aanwezigen te hebben geteld. Deze muzikale happening moest een feestdag worden voor iedereen die zich nog Belg voelde en het was vooral de bedoeling van de initiatiefnemers om de solidariteit tussen onze landgenoten aan te wakkeren. De deelnemende muzikanten wensten hiervan een levend voorbeeld te zijn. Voor politieke slogans was er geen plaats, voor de universele taal van de muziek des te meer. ‘De Laatste Show Band’ werd voor de gelegenheid als huisorkest ingehuurd en dat bleek zoals vaak een goede keuze. De aftrap werd om 14.00u gegeven door Bart Peeters die samen met Urban Trad doedelzakspeler Yves Barbieux een energieke versie neerzette van 'La Belle Gigue'. De onnavolgbare Boogie Boy (met Didier Odieu) trachtten meteen daarna ‘The Good Times’ te laten rollen, al was het daar nog bijzonder vroeg voor en bleek het Belgische publiek vooral te laat op de afspraak. Johan Verminnen mocht samen met een Franstalige zanger waarvan ik helaas de naam vergeten ben, de Belgen iets komen vertellen over hun gemeenschappelijke hoofdstad: ‘Brussel’. Het eerste gegil van de talrijk aanwezige scouts- en chiromeisjes was te horen wanneer de zestienjarige Jasper Erkens het podium beklom. ‘Waiting Like A Dog’ werd vooral door het jeugdig publiek zeer gesmaakt, maar ook de grote mensen applaudiseerden beleefd. Zet deze toffe jongen op een zomerfestival en je hebt volk, zoveel is nu al zeker. Sioen bracht een Afrikaanse muzikant mee op het podium en de groep maakte ons hiermee best nieuwsgierig naar hun nieuwste plaat. Het was echter het herenigde Luna Twist dat voor een eerste muzikaal hoogtepunt zorgde met een fantastische versie van ‘African Time’. Dirk Blanchart & Co staan scherp, hopelijk krijgen we hen deze zomer nog op vele plaatsen te zien, want ze worden opnieuw één van de sterkste bands van het vaderland. ‘Ik Hou Van U’ was een Limburgs onderonsje in beide landstalen, door Stijn Meuris en Axelle Red verzegeld met jawel, een kus. Axelle serveerde daarna een geslaagd 'Living in a suitcase', afkomstig uit haar laatste cd. Klaas Delrue (Yevgueni ) deed iets tweetaligs met ‘Als Ze Lacht’ en Selah Sue ontpopte zich knap als rap zangeres in duet met een zekere Baloji, die wij van haar nog pluim kenden. Dat was wel vaker het geval met sommige Waalse of Brusselse artiesten en alleen al daarom had dit Belgavox concert absoluut zin. Wél bekend over de taalgrenzen heen bleken natuurlijk The Scabs, die met ‘Hard Times’ nogmaals bewezen dat zij en alleen zij recht hebben op de eretitel van ‘Belgische Stones’. We luisterden en keken goedkeurend toe hoe onder meer Koen Buyse (Zornik), Frank Vander Linden, Flip Kowlier de revue passeerden, maar het waren An Pierlé en Delphine Gardin (Monsoon) die voor één van dé hoogtepunten van het festival zorgden met een waarlijk vlammende versie van 'This town ain't big enough for the both of us', een grappige keuze gezien het opzet van dit evenement. Opnemen dit nummer, An! Ondertussen voelde Tura zich nog steeds eenzaam zonder ons, Laura Lynn zwoor dat men haar wel duizend (1000!) maal bedrogen had en we begrepen dat onze symphatieke Rocco, na nu toch al ongeveer een halve eeuw, nog steeds stapel is op zijn Marina. Kate Ryan was vooral overtuigend in het blond zijn, terwijl de Clouseau Brothers iemand wilden nomineren voor de Nobelprijs, al zouden ze dat beter voor de één of andere Grand Prix doen. Onze goede vriend Arno had voor de gelegenheid een nieuw nummer 'The Voice of Belgium' geschreven, maar was de tekst helaas vergeten van buiten te leren. Ja, men kan niet aan alles denken, nietwaar. Daan liet een jeugddroom in vervulling gaan door samen op te treden met de overlevende mannen van Telex. Samen brachten ze een gesmaakt ‘Moskow Diskow’. Ook leuk: de volslanke Sandra Kim en Les Gauff die de ACDC klassieker ‘Highway To Hell’ het publiek inslingerden. Ik hoorde mensen naast ons zeggen dat ze toch liever ‘J’aime La Vie’ hadden gehoord. Nou, wij alvast niet! Stef Kamiel Carlens en Saule brachten nog wat extra ambiance op de esplanade. Dat deed ook Joost Zweegers met ‘Wrong’. Jasper Sterverlinck zorgde met Stijn en Steven Kolacny voor een fantastisch ‘Life On Mars’. Het ‘Charleroi’ hitje van Tom Pintens paste perfect in het Belgisch kader en zowel de mannen van ‘A Brand’ als van ‘Triggerfinger’ zorgden voor een geslaagde passage. De gebuisde songfestivalzanger Patrick Ouchene voerde nog éénmaal zijn ‘Copycat’ op, de tropische Belg Lou Deprijck verwees ons naar ‘Kingston’ en het herrezen Machiavel nam een flinke duik in de tijd met 'Fly' . Het geïmproviseerd duetje ‘Les Filles du Bord De Mer’ van Salvatore Adamo met Bart Peeters was hartverwarmend, de Everly Brothers samenzang met Paul Michiels plezant. Gabriel Rios kreeg muzikale bijstand van Jef Neve en de Franstalige Maurane bekoorde slechts vooral het oudere Franstalige publiek. Het allermooiste moment van het Belgavox Concert kwam natuurlijk aan het staartje. Onze grootste muzikale Belg allertijden zorgde alweer voor een kippenvelmoment door godgans alleen op zijn mondmuziekske voor de 35.000 aanwezigen een hommage te brengen aan die andere grote Belg, Jacques Brel: ‘Ne Me Quitte Pas’. Daarna volgde nog slechts de door Arno geleide algemene samenzang ‘Putain Putain’ om ons eraan te herinneren dat we naast Belg ook nog Europeaan zijn. Bedankt et merci à tous! (Alle foto’s van het Belgavox Concert vind je hier)