Tierney Sutton Band - Desire

De Amerikaanse Jazz-vocaliste Tierney Sutton (1963) werd geboren in Wisconsin en groeide op in Milwaukee. Op de Boston University studeerde ze Russische talen en literatuur en het was pas toen ze ongeveer twintig was dat ze aan de Wesleyan University in contact kwam met jazz. Ondertussen bracht deze zangeres sinds 1998 reeds acht cd’s uit en werd ze in 2005 genomineerd voor een grammy in de categorie Best Jazz Vocal Album. Ook won ze in datzelfde jaar de prestigieuze JazzWeek’s Vocalist of the Year Award. Bij ons is Tierney Sutton weinig bekend maar hopelijk komt daar met deze plaat gauw verandering in. Het bijzondere aan Sutton is dat ze haar vertolkingen van bekende of minder bekende songs steeds op een heel eigen verfijnde manier brengt. Haar stijl doet soms wat denken aan collega vocalisten als Diana Krall. Sutton’s credo is echter om ‘nooit iets te doen dat al gedaan is door haarzelf of door anderen’. Dit valt natuurlijk het meest op in de bekende standards, die geheel als ‘nieuw’ gepresenteerd worden. Verder is het belangrijk om te weten dat Tierney Sutton reeds meer dan 25 jaar een praktiserende aanhangster is van het Bahai-geloof, dat vooral gekenmerkt wordt door de overtuiging dat de alle grote wereldgodsdiensten eigenlijk een grote onderliggende eenheid bezitten. De zoektocht naar die spirituele eenheid is dan ook een sleutelbegrip in haar muziek die ze met haar vaste band, bestaande uit Ray Brinker (drums), Christian Jacob (piano) Trey Henry en Kevin Axt (bas), telkens opnieuw probeert te genereren. De titel van haar nieuwste cd luidt ‘Desire’ en dit verlangen, vaak in de materiële betekenis van emotioneel bezit nemen over de ander, is dan ook het grote thema waarover Sutton & Band op deze mooie plaat mediteren. Zo klinkt ‘It’s Only A Paper Moon’ bijna als een esotherisch gebed over wat echt en niet echt is en wat het verschil maakt tussen die twee. Het prachtige pianospel van Jacob en de ijle gezangen van Sutton tillen deze song naar een hemels niveau. In ‘My Heart Belongs To Daddy’ legt Sutton met een nerveuze vertolking de nadruk op de emotionele en materiële gebondenheid tussen vader en dochter (‘He buys me things/ diamond Rings’) en de song klinkt dus veel minder ‘gespeeld’ onschuldig dan in de beter bekende versie van Marilyn Monroe. Nog een bekend nummer is ‘Fever’, waarop eerst twee bassen zich tegen mekaar aanschurken en het drumwerk van Brinker het in een later stadium overneemt. De passionele koorts lijkt iets meer op een neurotische verslaving dan op beginnende romantiek. ‘Whatever Lola Wants’ onderstreept op indrukwekkende wijze de duivelse bezitsdrang van een zekere Lola, een archetypische femme fatale die recht op haar doel afgaat. Maar de mooiste song op deze plaat is misschien wel ‘Long Daddy Green’ over een soort zandmannetje dat leugenachtige dromen uitstrooit over the small people die hun leven lang verlangen naar ‘fortune & fame’. Het bijna angstaanjagend instrumentaal middenstuk van deze song weet ons echter te waarschuwen voor het ware karakter van deze ‘Long Daddy Green’. En zo illustreert dit ‘Desire’ album vooral de donkere kant van het menselijk verlangen. Dit Verlangen leidt volgens Sutton niet naar verlossing, maar lijkt ons net te binden aan het Kwaad. Deze plaat is een flinke aanrader voor liefhebbers van verfijnde vocale jazz à la Cassandra Wilson of Diana Krall. Tierney Sutton voegt aan deze stijl nog een persoonlijke spirituele ondertoon toe. Wij verlangen alvast al naar haar volgende plaat.