Jeff Mattison - Tales of Wayward Angels

Singer-songwriter Jeff Mattison afkomstig uit Northern California pakte in het verleden al uit met "Moonshine Rain" (1998) en "Backroads Heart Attack" (2003). Zes jaar later brengt hij ‘Tales Of Wayward Angels’ uit dat alom wordt geprezen als zijn beste plaat tot nog toe. The Wayward Angels is tevens de bandnaam van de Jeff’s begeleidingsgroep, bestaande uit muzikanten die de songs van Mattison prima in de verf weten te zetten. Een bijzondere vermelding geven wij graag aan Multi-instrumentalist Dave Zirbel die op Lead Guitar, Dobro en Pedal Steel zo’n wonderbaarlijke dingen laat horen, dat wij meteen bereid waren om ons de komende weken in Ze Country terug te trekken. De opener ‘Rainmaker’ schiet met een geweldigde vaart uit de startblokken en grijpt ons meteen bij het nekvel. De muzikale edelmetalen Country, Blues en Rock versmelten tot een perfect juweeltje in de stijl van Dylan in zijn beste jaren. ‘Regen’ en ‘Tranen’ blijken overigens vaak terugkerende motieven op deze plaat, die thematisch vooral focust op gevoelens van verdriet, eenzaamheid en verlies. Dat wordt al meteen duidelijk in ‘Trying Not To Cry’, alt-country met een rootsy sausje. ‘Bittersweet’ klinkt zoals de titel laat vermoeden en zit dicht bij het mooie werk dat een groep als ‘Green On Red’ af en toe liet horen. ‘Lowdown Blues’ mag dan wel gaan over opperste miserie (‘There’s too many tears and a river they make / It runs to hell for heaven’s sake’), de song is een genot om naar te luisteren. In ‘Laredo’ klaagt een bluesy mondharmonica het leven van een Junkie op de rand van het bestaan aan. In het met pedal steel & loney teardrops overgoten ‘Falling Below’ blijft de ellende maar aanduren, maar alleen om puur muzikale redenen vinden wij dat helemaal niet erg. ‘Dinner With God’ lijkt eerder op een zakenlunch op het scherpst van de snee. ‘Wanted Man’ heeft het op een drafje over het helemaal niet meer weten en achteraf volgt een walsje met een ‘Hungry Ghost’ die je meeneemt en al je dromen laat sterven. Hoog tijd dus voor het onvermijdelijk afscheid dat deze keer de vorm aanneemt van een uptempo ‘Leaving Blues’. Wat overblijft is slechts een ‘Afterglow’, on the morning after, dat niet meer blijkt te zijn als een flauw afschijnsel van de geliefde. De plaat eindigt dan ook met de indrukwekkende woorden ‘Imagine the funeral, Imagine the Blues’ en laat ons verweest achter. ‘Tales of Wayward Angels’ geeft alle macht aan de hopelozen, maar is wat ons betreft een meesterwerk.
Dank u, Jeff.