Dat Branford Marsalis uit een muzikale familie komt is het minste wat je kunt zeggen. Als oudste van zes broers (waarvan er nog drie andere jazzmuzikant zijn) en met vader pianist Ellis Jr. Marsalis in huis zal muziek wel het belangrijkste gespreksonderwerp geweest zijn binnen het gezin. Zijn bekende jongere broer en trompettist Wynton is altijd wel een beetje de meest succesvolle van de familie geweest. Maar het is duidelijk dat het tij de laatste jaren lijkt te keren en dat Branford steeds meer op de voorgrond treedt als de ‘Marsalis number one’.Het Branford Marsalis Quartet wordt algemeen beschouwd als één van de beste jazz ensembles ter wereld en na hun concert in de Brusselse AB begrepen we ook waarom. Eén van de vaak aangehaalde redenen hiervoor is omdat dit kwartet, bestaande uit pianist Joey Calderazzo, bassist Eric Revis, drummer Jeff "Tain" Watts en Branford Marsalis zelve, nu al tien jaar ononderbroken samenspeelt. Maar dit argument klopt slechts ten dele, de intrinsieke kwaliteit van elke afzonderlijke muzikant draagt ook zeker bij tot de kracht van de uitvoering, want het is niet zo dat als je tien jaar samenspeelt dat je ook automatisch goed bent. Bovendien was vaste drummer Jeff “Tain” Watts deze keer niet van de partij (hij maakt momenteel promotie voor zijn eigen soloproject). Hij werd echter op schitterende wijze vervangen door de piepjonge 18-jarige Justin Faulkner, die mee de avond kleurde door zijn spectaculaire stijl.
Vanaf de eerste noot was het duidelijk dat Branford de lakens uitdeelt in de groep. Breed glimlachend bespeelt hij zijn sax alsof het kinderspel is, af en toe een ‘yeah’ roepend om zijn andere bandleden aan te porren. Een blik, een simpel gebaar van Branford en de andere muzikanten weten hoe laat het is. Zelf bepaalt hij wanneer hij een stapje opzij zet en één van de anderen ruimte geven voor een solo. Soms verdwijnt hij zelfs een tijdje in de coulissen om daarna terug de sax in handen te nemen en opnieuw de richting te bepalen. Branford is the boss, zoveel is duidelijk, maar hij is er eentje met een groot hart waarmee veel respect toont voor zijn muzikanten. Speelplezier en een goed gevoel voor humor zijn hierbij nog eens extra troeven, die deze leider overduidelijk bezit.
De snellere nummers speelde Marsalis op tenor- of altsax, voor de ballads koos hij tekens voor de sopraansaxofoon. Bloedmooi klonken die tragere nummers en ze staken schril af tegen het stomend geweld dat Marsalis en Co op andere momenten genereerde.
Het is een plezier om te zien hoe pianist Joey Calderazzo over zijn toetsen daverde, dialogen voerde met Marsalis, net niet verdwaald geraakte en aan het eind toch steeds weer op zijn voetjes terecht kwam. Bassist Eric Revis zette enkele mooie solo’s neer en trok soms zo hard aan de snaren dat we vreesden dat deze het zouden begeven. Maar het spektakelstuk van de avond was (naast Marsalis) het spel van drummer Justin Faulkner. Jong en onstuimig ging hij als een bezetene tekeer op zijn instrument, terwijl zijn vier ledematen het ding martelden, als betrof het hier een gevangene van Guantanamo. Marsalis keek daarbij streng toe en dwong de jongeling tot het uitertste, maar je kon merken dat hij best fier was op zijn nieuwe drummer. Dat Justin Faulkner een grote toekomst tegemoet gaat staat nu al vast.
De sfeer van het concert deed denken aan de laatste cd ‘Metamorphosen’ , al klonken de gespeelde nummers vaak erg vertimmerd zodat ze onderling quasi onherkenbaar werden. Een metamorphose van de ‘Metamorphosen’ dus, kenmerkend voor de vernieuwende weg die de groep nu toch al een tijdje inslaat en waarmee het Branford Marsalis Quartet overal ter wereld hoge ogen gooit.
De opkomst in de Ancienne Belgique was zeker niet slecht maar had beter gekund. Jammer, want betere jazz ensembles krijgen we hier in België maar zelden te zien. Laten we dus hopen dat we het Branford Marsalis Quartet spoedig weer zullen mogen begroeten op vaderlandse bodem. Yeah!
(Meer foto's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten