‘Kind of Blue’ at 50 - Jimmy Cobb's So What Band

Dit jaar is het precies 50 jaar geleden dat Miles Davis het album ‘Kind Of Blue’ uitbracht, dat qua artistiek belang voor de jazz ongeveer te vergelijken is met wat ‘Sgt. Pepper’ van The Beatles betekent voor de popmuziek. Dit werk van Miles had meer invloed dan om het even welke andere binnen het genre en er werden wereldwijd miljoenen exemplaren van verkocht. ‘Kind Of Blue’ was dan ook dé jazzplaat die ook niet-jazzliefhebbers wist te overtuigen. Meer zelfs, vele mensen geraakten door middel van dit album pas echt geïnteresseerd in jazz.
Dat de 50ste verjaardag van dit werkstuk niet onopgemerkt voorbij zou gaan, stond dan ook in de sterren geschreven. Van de originele muzikanten (Miles Davis, John Coltrane, ‘Cannonball’ Adderley, Paul Chambers, Bill Evans, Wynton Kelly en Jimmy Cobb) die aan ‘Kind Of Blue’ meewerkten is alleen drummer Jimmy Cobb nog in leven. Het idee kwam dan ook van deze ‘laatste der (jazz-)mohikanen’ en een schare extra muzikanten om het vijftig jarig bestaan van dit legendarische album passend te herdenken.
De Ancienne Belgique trakteerde de talrijke aanwezigen eerst op de vertoning van de recente documentaire ‘Celebrating A Masterpiece: Kind Of Blue’ van Chris Lenz, waarin zowel de muzikanten, als de individuele nummers op het album werden belicht en het geheel daarbij nog eens door deskundigen (waaronder Herbie Hancock) geanaliseerd werd in historisch perspectief. Een aperitief dat kon smaken! (Voor wie deze uitstekende film gemist heeft: hij zit als extra dvd bij de laatste double disc verjaardagsuitgave van ‘Kind Of Blue’, te verkrijgen bij de betere muziekhandelaar).
Daarna keek iedereen uit naar de komst van veteraan Jimmy Cobb en zijn muzikanten die de nummers uit ‘Kind Of Blue’ live gestalte zouden geven. Dat dit een niet te onderschatten opgave was, mocht meteen al duidelijk zijn want hoe pak je zoiets aan? Speel je het originele album noot voor noot na, dan dreig je nostalgisch ten onder te gaan en verlies je de ‘spirit’ van de jazz. Geloof je in een eigentijdse benadering en improviseer je erop los, riskeer je de herkenning bij het publiek te verliezen. Gelukkig kozen Jimmy Cobb en zijn ‘So What Band’ voor een gulden middenweg. Thema’s en melodieën klonken herkenbaar, maar daartussen werd er geïnterpreteerd en geïmproviseerd.
Elk van de vijf nummers van ‘Kind Of Blue’ kwam in de originele volgorde aan de beurt. De openingstrack ‘So What’ klonk sneller dan het origineel maar wist meteen te overtuigen. Trompettist Wallace Roney kon natuurlijk onmogelijk Miles doen vergeten maar slaagde er toch in de juiste toon te zetten. Dat gold ook voor tenor saxofonist Javon Jackson, die fysiek wat leek op de jonge Sonny Rollins, maar in deze setting de rol van John Coltrane toebedeeld kreeg. Deze laatste naar de kroon steken lukt niemand, een eerlijke tribute neerzetten kon gelukkig wel. Het derde lid van de blazerssectie, altsaxofonist Vincent Herring, kwam door zijn levendige spel misschien het best uit de verf in de rol van ‘Cannonball’ Adderley. Bassist Buster Williams speelde het hele concert door op niveau en liet af en toe een mooie solo horen.
‘Freddy Freeloader’, de tweede track uit ‘Kind Of Blue’, genoemd naar een zekere Freddy die er steeds in slaagde om tijdens concerten van Davis gratis binnen te geraken, is misschien het meest frivole nummer van de plaat. Ook deze live versie konden we smaken, mede dankzij het leuke pianowerk van Larry Willis, die de rest van de avond zou blijven schitteren. Tijdens ‘Blue In Green’, de eerste ballad uit het album , viel het subtiele drumwerk van Jimmy Cobb op, die zijn cymbalen aanraakte alsof ze van porselein waren. ‘All Blues’ bracht met vele solo’s het beste in iedere muzikant naar voren. Tijdens afsluiter ‘Flamenco Sketches’, de tweede ballad, riep trompettist Walace Roney Spaanse sferen op, zoals zijn leermeester Miles Davis hem dat had voorgedaan.
Na het spelen van de reguliere plaat volgde nog één extra nummer ‘The Theme’, waarin de inmiddels tachtigjarige Cobb het publiek kon trakteren op een schitterende drumsolo, iets waar er op ‘Kind Of Blue’ nooit plaats voor was.
De voltallige band werd daarna nog teruggeroepen voor één extra bisnummer en verliet dan tevreden het strijdtoneel onder een daverend applaus van het Brussels publiek. Dat ‘Kind Of Blue’ nog vele generaties (jazz)muzikanten zal beïnvloeden is nu al een vaststaand feit. Deze tribute, met op het podium één van de originele muzikanten die op de legendarische opnames heeft meegespeeld , kunnen we niet anders beschrijven dan volstrekt uniek. Bedankt AB!
(Meer foto's)