Anotomie der IJdelheden

'IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid' (cf. Pr 1,2; 12,8).
In het Anderlechtse Erasmushuis loopt er een interessante tentoonstelling genaamd 'Anatomie van de Ijdelheden'. 'IJdelheid' wordt hier gebruikt in de betekenis van 'slechts lucht', 'damp', 'vergankelijk'. Het woord 'ijdel' dient om aan te duiden dat de wereld onzinnig in elkaar steekt: de wereld tart alle redelijkheid. De wijsheid slaagt er niet in om de wereld inzichtelijk te maken: hoe meer inzicht een mens nastreeft, hoe meer hij er van overtuigd raakt dat de wereld absurd is
Deze tentoonstelling is nog te zien tot 16 september 2008. Bekijk hier een filmpje.

Just for the Record

Iemand heeft een lijstje gemaakt van de 25 beste "Best Of" / "Greatest Hits" Albums allertijden. Dylan verdient zeker een hogere plaats (nummer 2 bvb). En als je uit dit lijstje Black Sabbath, The Cure, Nirvana & The Eagles vervangt door pakweg Leonard Cohen, Lou Reed, Tom Waits en Johnny Cash wordt het verdict zelfs min of meer aanvaardbaar.

Don McLean, een Amerikaanse taartenbakker in Turnhout

Don McLean leerde het vak van zijn vriend en mentor Pete Seeger. Vooral in het begin van de jaren 70 stond hij wereldwijd in de belangstelling met zijn LP 'American Pie'. Een vreemde wind had de Newyorker vorige vrijdag naar Turnhout geblazen en fans vanuit de hele Benelux, maar ook vanuit Engeland, waren naar dit Kempense stadje afgezakt om hun held aan het werk te zien. Don treedt nog maar weinig op en is in Europa maar zeer zelden te zien. De kans om hem ooit in Turnhout terug te zien, omschreef de zanger zelf als 'zero'.
Rond 22u00 begonnen McLean en band aan hun set met enkele stevige Buddy Hollycovers. De Amerikaan, die er een beetje uitzag als een kruising tussen Van Morrison en Panamerenko, verzekerde zijn publiek dat zij 'zeker de nummers zouden horen waarvoor ze gekomen waren'. Maar voor het zover was, vuurde McLean nog een aantal minder bekende, maar steengoede songs op het publiek af, zoals 'Crossroads' en 'La La I Love You'. Plezant was ook een onbekend nummer, waarvan het refrein klonk als volgt: 'I Hate Fashion, I Hate It With A Passion', meteen dé quote van de avond. De Orbisoncover 'Crying' daarentegen werd, hoewel zeer gesmaakt door het publiek, verknoeid door een al te opdringerige synthesizer. McLean herpakte zich met een doorleefde versie van (Starry Starry Night) 'Vincent', waarschijnlijk de mooiste song die ooit over Van Gogh is geschreven. En toen McLean meteen daarna de eerste noten van 'American Pie' aansloeg, begreep je dat het grootste deel van de aanwezigen vooral voor dit nummer was komen opdagen. De Amerikaanse taart bleek een ferme grote te zijn, want McClean herhaalde nog eens een paar strofes extra. Het publiek kreeg er echter nooit genoeg van en bleef er tot de allerlaatste noot van smullen. Achteraf gunde de zanger ons nog enkele meesterwerkjes van zijn vakmanschap met akoestische versies van 'Castles in the Air' en 'And I love you so' (ooit gecoverd door Elvis). (Meer foto's)

Gevangenis Tongeren

In 2005 verlieten de laatste gedetineerden de gevangenis van Tongeren. Nu is deze oudste gevangenis van België gratis te bezoeken. Tijdelijk want in november gaat dit huis voorgoed dicht. Er loopt een tentoonstelling met foto's van Lieven Blancquaert en via videobeelden leer je het leven binnen de muren kennen. De wandelplaats, de doucheruimtes, de lege cellen en de isoleercel zijn allemaal nog te bezoeken. Sommige gevangenen leefden met drie in één cel van drie bij twee meter. Onvoorstelbaar en tegelijk bijzonder aangrijpend. Wie op zoek is naar een waardig alternatief voor een dagje strandtoerisme, kan ik dit bezoek van harte aanbevelen. Wat je zult zien, vergeet je nooit. Hierbij enkele foto's.

Elvis, de Romein?

Bestond de rock'n'roll al in de tijd van de Romeinen? Men zou het zich kunnen afvragen bij het zien van dit marmeren beeld uit de 2de eeuw n.c. Elvisfans overal ter wereld zijn al geïnteresseerd in deze Romeinse Elvis look-alike, compleet met typische vetkuif. Het prijskaartje valt helaas nogal tegen: het sculptuur moet zo'n 30.000 £ opbrengen. Meer over dit beeld lees je hier.

Nieuws over de Maagdentoren

Ter herinnering: Iedereen kan lid worden van “Red de Maagdentoren vzw” Dit kan door betaling aan een bestuurslid of door overschrijving van min. € 5,00 op het rekeningnummer 734-4220315-48 van “Red de Maagdentoren vzw” en dit met vermelding van uw naam, adres en “ lidmaatschap 2008”. Van Harte Bedankt!

Leonard Cohen komt terug!

Bestel je tickets voor het te laat is

Lou Reed in PSK Brussel: Berlin XXL

Iets meer dan een jaar geleden stond Lou Reed in Vorst voor wat toen de Europese première moest worden (van de live-uitvoering) van 'Berlin'. Zo'n 40 concerten later verscheen Reed alweer in Brussel, dit keer in een uitverkocht PSK. Wat is er veranderd, wilt u natuurlijk graag weten. Wel, vooreerst heeft Reed zijn vriend Mike Rathke als extra gitarist aan zijn band toegevoegd. Rathke bewoog echter meer op de achtergrond en 'Rock'n'Roll Animal' Steve Hunter fungeert nog steeds als de stergitarist, naast Lou zelve natuurlijk. De setlist was, hoe kan het ook anders, uiteraard (op enkele bisnummers na) identiek. En toch was dit een heel ander concert. In Vorst nam Reed genoegen met het zo goed mogelijk naspelen van zijn meesterwerk. In het PSK zette Lou 'Berlin' helemaal naar zijn eigen hand. Hij experimenteerde met zijn frasering, hij daagde zijn muzikanten uit tot verregaande improvisaties en creëerde zo een XXL-versie van 'Berlin'. Het concert duurde dan ook meer dan twee uur. Lou Reed rondde de bisronde af met een briljante nieuwe song 'The Power of the Heart' (zie ook filmpje hieronder). De laatste verzen van deze song klonken als volgt: 'You know me, I like to dream a lot/ of what there is and what is not/ but mainly I dream of you a lot.../ the power of the heart." Een mooiere manier om ons de frisse zomernacht in te sturen bestaat er wellicht niet. (Meer foto's)

'Power of the Heart' - Lou Reed live (Edinburgh)

Paul Simon voor gevorderden in Vorst

Vorst Nationaal was verre van volgelopen voor de komst van Paul Simon naar dit geteisterde koninkrijk. Dat zal wel te maken hebben met de (te) dure tickets en de dalende koopkracht, maar als mensen bereid zijn er de prijs voor te betalen, mocht de soundmix gisterenavond toch een heel stuk beter. De geluidskwaliteit varieerde van ronduit slecht tot (in het beste geval) matig. Onvoldoende dus en toch wel een beetje een domper op dit concert.
Precies 6 jaar geleden stond Paul Simon ook al in Vorst. Hij bracht toen een representatief overzicht van zijn indrukwekkende carrière. Dat was gisteren absoluut niet het geval. OK, er vielen wel wat klassiekers te noteren, maar deze kwamen meestal in een herwerkte versie aan bod. Misschien heeft Simon wel een voorbeeld aan Dylan genomen, die zijn songs live ook al jarenlang tot op de fundamenten weet af te breken om ze daarna, als nieuw, te laten herrijzen. In elk geval droeg Mrs. Robinson een verrassend kleedje, zat The Boy in een verse Bubble en wandelden Me and Julio langs nieuwe wegen naar de Schoolyard. Maar de setlist stond vooral bol van minder bekende nummers als "How can you live in the Northeast", "The cool, cool river", "Duncan", een stomende versie van "Train in the distance" en een bijzonder fraai "The only living boy in New York". Simon bracht nog twee andere nummers uit zijn periode met Garfunkel: een hemelse solo vertolking van "The sound of silence" en als bisnummer "The boxer". Afsluiten deed Paul met een feestelijk "Late in the Evening". Slotsom: niet zijn beste Belgisch concert, maar boeiend genoeg om te mogen meemaken. (Meer foto's)

Happy Birthday, Woody Guthrie

Vandaag is het precies 96 jaar geleden dat Woody Guthrie het levenslicht zag in Oklahoma, USA. Zonder hem zou er geen sprake geweest zijn van Pete Seeger, Bob Dylan en zovele anderen. Zonder hem geen Dust Bowl Ballads. Hierboven zie je één van de twee gefilmde fragmentjes die van Woody, als performing artist, bewaard gebleven zijn.

Gorki op het Vijverfestival - zat.12 juli

"Ik had een duidelijk plan

en achteraf weet ik er niets meer van
Wat was het nu ook alweer?

Dat ik wou verklaren

Het was iets belangrijks..." (Veronica)

(foto's)

Leonard Cohen in Brugge: de minzaamheid van de zenmeester

‘I didn’t come to Bruges to fool yah’ zong Leonard Cohen tijdens ‘Hallelujah’ bij het Minnewater en deze oneliner vat zijn concert van gisteren perfect samen. De Canadees bracht een droomsetlist van maar liefst 24 songs, die door zijn 8-koppige band met bijzonder veel zorg werden uitgevoerd. Ik moet zeggen dat ik heel erg had uitgekeken naar dit concert in Brugge. Bijna een kwarteeuw geleden, in 1985 om precies te zijn, zag ik de man reeds aan het werk in het Brusselse Paleis van Schone Kunsten. Cohen paste toen totaal niet in het muzikaal tijdsgewricht, waarin groepen als U2 en Simple Minds de lakens uitdeelden. De zanger werd in die dagen door bladen als Humo afgedaan als een onverbeterlijke zeurpiet, een oude treurwilg waar alleen ziekelijke pessimisten of depressievelingen hun dagen mee wilden slijten. Toch was ik gaan kijken en het concert had een diepe indruk op me gemaakt. De man kleurde zo buiten de lijntjes (cfr. de orchestratie van ‘Dance Me To The End Of Love’ op zijn toen pas uitgebrachte plaat ‘Various Positions’) dat ik dit optreden heel bijzonder had gevonden. Een drietal jaren later verscheen ‘I’m Your Man’ en werd Cohen plots terug hip. En dat is hij tot op de dag van vandaag gebleven. Bewijze daarvan was het publiek van gisteren dat uit alle leeftijden bestond. Een kuifjespubliek zeg maar: van 7 tot 77 jaar. Voor het concert hadden we, toeval bestaat niet, de weg naar de ingang van het park verloren. Verdwaald in de Brugse achtersteegjes kregen we Leonard Cohen plots binnen ons gezichtsveld. Hij liep, omringd door een paar bodyguards, richting artiesteningang. Zijn blik had de mijne gekruist. Hij glimlachte minzaam als een oude monnik, de dingen groetend, op weg naar het altaar. Daarna regende het ongeveer een uur lang alle tranen uit de hemel. We hadden nog geprobeerd vlug een croque monsieur te eten op een Brugs terras, maar dat kon niet. Niet voor 18u00, Meneer. Fuckin’ Bruges…Om 19u00 zorgde Martha Wainwright voor het voorprogramma. Martha is de dochter van haar vader. Daarmee is niet alles, maar toch veel gezegd. Om 20.20u begon Leonard aan zijn concert met, ja, ‘Dance Me To The End Of Love’. Er werd meteen een sacrale toon gezet. We waanden ons op een joods oogstfeest. Veel van Cohens liederen werden gezongen alsof het gebeden waren, met volle aandacht voor elk woord en elke letter in dat woord. Geheel en Al Zen. Cohen zong vaak met de ogen toegeknepen, zijn vuisten gebald, zijn hoofd lichtjes naar de hemel of naar de aarde gericht. En wij luisterden naar zijn mantra’s en keken naar zijn offergaven en voelden ons voldaan en even volmaak gelukkig. Cohen introduceerde keer op keer zijn bandleden en nam er respectvol zijn hoed voor af, terwijl hij telkens een zachte buiging maakte. De minzaamheid van de zenmeester. Zijn schitterende band stond op hun beurt volledig ten dienste van de hoofdman. Over elke muzikant vallen (mooie) dingen te zeggen, maar een speciale vermelding dient hier toch gegeven te worden aan de achtergrondzangeressen, met Sharon Robinson als meest opvallende lid. Deze zwarte nachtegaal schreef mee aan songs als ‘Everybody Knows’ en ‘Waiting for the Miracle’ en zingt ook mee op Cohens laatste platen. Ik heb sinds The Sweet Inspirations geen betere backinggroep gehoord. Hoogtepunten uit dit sublieme concert opsommen is onbegonnen werk. Ik waag er me dan ook niet aan. Hopelijk verschijnt er van deze tour een live-cd en kan iedereen voor zichzelf oordelen. Na afloop bedankte Cohen het publiek. Niet alleen omdat men naar hem was komen luisteren, maar ook om de aandacht die de mensen doorheen de jaren voor zijn (Tower of) songs hadden getoond. Stijl & Klasse. De oprechtheid van deze woorden ontroerden diep en zullen nooit vergeten worden. (Meer foto’s hier)

Vandaag: Leonard Cohen in Brugge

"Your story was so long, The plot was so intense, It took you years to cross The lines of self-defense. The wounded forms appear: The loss, the full extent; And simple kindness here, The solitude of strength. You walk into my room. You stand there at my desk, Begin your letter to The one who's coming next...." (The Letters)

Neil Young - Werchter 2008 - A Day in the Life

De kwaliteit van dit filmpje is niet denderend, maar dit moet je toch gezien hebben. Eén van de beste live performances OOIT op Werchter. Mis vooral het einde niet (zie ook mijn concertreview).

It's Not Only Rock'n'Roll Baby

"A Story of Art and Music"

(GRATIS TOEGANG met polsbandje van Rock Werchter van 8 tot 13 juli)

Neil Young: De Apocalyps in Werchter

Ik was benieuwd waarmee Neil Young zou uitpakken in Werchter. Het schitterende optreden in Antwerpen van een paar maanden geleden zat nog vers in het geheugen, dus waren de verwachtingen hoog gespannen. De Canadees trapte af met 'Love And Only Love' en zette dan verder de toon met een loeihard 'Hey Hey, My My'. Daarna volgde een eerste hoogtepunt: 'Everybody Knows This Is Nowhere', een song uit het magische jaar 1969 en een typische Neil Young grand cru classé. Zo horen gitaren te klinken; jankend, opvliegend, wild maar toch (met veel moeite) in toom gehouden. Met 'Spirit Road' werd op hetzelfde elan verder gegaan, asook met de vergeten klassieker 'When You Dance, I Can Really Love' (uit 'After The Gold Rush'). Na het door feedback & distortion vergiftigde 'Fuckin' Up', volgde de eerste verwijzing naar de apocalyps in 'All Along The Watchtower', met een vette knipoog naar zowel Dylan als Jimi Hendrix. Toen was het voor onze held tijd om zijn akoestische gitaar te voorschijn te halen en een fantastisch stukje muzikaal erfgoed de wei in te slingeren, waaronder 'The Needle And The Damage Done', 'Heart Of Gold' en ''Old Man'. Vervolgens maakte Young een uitstapje naar heerlijke countryrock in 'Get Back To The Country' (heerlijke pedal steel van Ben Keith). De finale bestond terug uit het hardere werk, vooreerst 'Words' en dan een lang uitgesponnen versie van 'No Hidden Path'. Neil kwam nog één keer terug voor dé verrassing van de avond. Geen 'Rockin' In The Free World', geen ' Like A Hurricane' maar een absoluut magistrale versie van het Beatles meesterwerk 'A Day In The Life' (uit Sgt. Pepper). Het monumentale einde van dit nummer werd ooit door John Lennon beschreven als 'het geluid van het einde der tijden'. En dit is ook precies wat Neil Young er op zijn manier van maakte: huiveringwekkend echt. Slechts enkele snaren van zijn elektrische gitaar bleven gespaard... Neil Young verliet het podium in trance. 'Cool' hoorde ik de Werchterse jeugd, die het allemaal met verbaasde ogen hadden aangegaapt, murmelen. Maar dat was het niet. Het was fuckin' hot as hell. (Meer foto's hier)

Duffy: sixtiespop met een honingsausje

Het Welche meisje Duffy startte haar Werchterse optreden met een plagend 'Syrup & Honey' en bouwde oa via 'Rockferry' en 'Warwick Avenue' haar setlist verder mooi op naar de climax die pas bereikt zou worden bij haar superhit 'Mercy'. Beloftevol en als debuut kon dat tellen. Maar het had achteraf gezien ook net iets meer mogen zijn: een beetje minder pose en wat meer overtuiging bijvoorbeeld. Ze leert het wel. Ondertussen blijft haar debuut 'Rockferry' één van dé debuutplaten van het jaar. (Meer foto's hier)

London

Taking A Trip To London With Frog....