Het zat Lucinda Williams niet mee zaterdagavond in het Rivierenhof. Donkere wolken pakten samen boven het anders zo feeërieke openluchttheater van Deurne. Op andere podia zorgden onder meer Madonna, The Pretenders, Paul Weller voor moordende muzikale concurrentie. Bovendien pakte op die dag zowat elke gemeente uit met één of ander gratis festivalletje (omwille van het feit dat een Vlaams boerenleger meer dan 700 jaar geleden enige Franse ridders in de pan hakte). Eén en ander had tot gevolg dat de opkomst voor Lucinda Williams toch wel beter had gekund daar in Deurne. Maar… de aanwezige fijnproevers hadden zeker geen ongelijk.Buick 6, de band waarmee La Lucinda al geruime tijd toert, stond in voor het voorprogramma. Noem hen niet zomaar een begeleidingsband. Buick 6 is een bijzonder straffe groep die zich ook zonder zangeres staande weet te houden. Spijtig genoeg was stergitarist Doug Pettibone deze keer niet van de partij maar de leegte die hierdoor ontstond werd quasi perfect opgevuld door de nieuwe gitarist Eric Schermerhorn.
Tijdens het instrumentaal halfuurtje van Buick 6, waarin sfeervolle klanklandschappen voorbij gleden, herkenden we onder meer een flard ‘Billie Jean’, gedrenkt in vette Americana saus. Programmeer deze groep in een trendy nachtclub en je hebt prijs. Onder een zwaarbewolkte Antwerpse hemel werkte de magie helaas nauwelijks.
Na hun set nodigde drummer Butch Norton, op verzoek van Williams, het publiek uit om wat dichter vooraan te komen staan want Lu houdt nu eenmaal niet van een te grote afstand tussen zichzelf en het publiek. Helaas gingen slechts een paar dozijn mensen op dit verzoek in en bleven de meeste toeschouwers op hun veilige zitjes. Misschien was dit wel het ultieme bewijs dat het gros van de echte Williams fans op 11 juli schitterden door afwezigheid. Dat dit toch wel een serieuze domper zette op de sfeer behoeft verder geen betoog, maar van de kwaliteit van het optreden deed dit weinig af.
Lucinda begon aan haar set met lekkere countryrock van de bovenste plank: ‘Can’t Let Go’, gevolgd door ‘Well Well Well’ (uit de laatste plaat Little Honey) en ‘I Lost It’ (net zoals het openingsnummer afkomstig uit de succevolle ‘Car Wheels On A Gravel Road’ cd).
Daarna nam de zangeres ruim de tijd voor enkele van haar meer rustige songparels. Hier schitterden vooral de ballad ‘Concrete and Barbed Wire’, de trage blues ‘Tears of Joy’, voorzien van een magistrale solo van gitarist Eric Schermerhorn en een scherp gezongen ‘Blue’ dat recht naar het hart greep. Het aan Beautiful Loser Blaze Foley opgedragen ‘Drunken Angel’ sloot het eerste deel van de set mooi af.
Lucinda verbaasde er zich over dat er na elk beleefd applaus zo’n oorverdovende stilte volgde. Helemaal anders dan in haar thuisland of op andere festivals waarop ze gespeeld had. Ze bedoelde het niet eens sarcastisch.
Vanaf het stevige ‘Pineola’ koos de rock’n’countryster voor een hardere aanpak waarin de persoonlijkheden van de gitaristen Schermerhorn en Chet Lyster steeds meer uit de verf kwamen. Dat was onder meer het geval in het Stonesachtige ‘Real Life Bleeding Fingers And Broken Guitar Strings’ en de puike ACDC cover ‘It’s A Long Way To The Top If You Want To Rock ‘n’ Roll’. Het van vunzige lyrics voorziene ‘Honey Bee’ had zelfs een hoog punkgehalte. Maar het hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld een weergaloze versie van ‘Joy’ waarin Shemerhorn en Lyster overgingen tot één van de spannendste gitaarduels die we dit jaar live mochten meemaken. Wie hiervoor zijn neus ophaalde dient, wat ons betreft, muzikaal heropgevoed te worden.
Er volgde slechts één bisnummer: het akoestische solomoment ‘Passionate Kisses’. Het concert duurde (slechts) 90 minuten, een stuk korter dan daags voordien in Utrecht. We kunnen alleen maar hopen dat de afvalligen volgende keer wel weer in grote getale present zullen geven want deze unieke zangeres/ songschrijfster verdient de onverdeelde aandacht van iedere Country /Folk/ Rockliefhebber. (Meer foto's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten