Het kleurrijke Brusselse festival Couleur Café blijft één van de leukste van de hele zomer. Ook de 20ste editie bleek een schot in de roos. Op zondag stond onder meer de 69-jarige Rock & Soullegende Solomon Burke geprogrammeerd in de grote Univers tent. Wie deze gigant de afgelopen jaren reeds in Gent, Peer of Brussel aan het werk zag, werd overvallen door een sterk déjà vu-gevoel. De setlist bevatte geen verrassingen, de troon met kralen herkenden we meteen, twee vazen met rode rozen stonden ook nu weer zijdelings hiervan opgesteld, het oogverblinde glitterpak was niet nieuw… Maar gelukkig kan eenzelfde goed klaargemaakte schotel ook na verschillende keren net even goed smaken, op voorwaarde dat er wat tijd tussen zit. Burke verscheen (euh…, misschien een foute woordkeuze want zo snel ging dat nu ook weer niet) als vanouds met een grote groep virtuoze muzikanten op het podium (drum, bas, keyboard, hammond, twee gitaristen, twee viooldames, drie blazers en een achtergrondkoortje bestaande uit één dochter en één kleindochter).Ook anno 2009 blijft de stem van Solomon ’s mans eigen gewicht in goud waard, meer zelfs the golden voice snijdt nog steeds door merg en been. Dat werd al meteen duidelijk in de pakkende ballad ‘That’s How I Got To Memphis’. Burke schakelde voortdurend tussen gospel, blues, rock, rhythm& Blues en natuurlijk soul, dit terwijl hij zelf kontwiegend en gesticulerend de massa opzweepte. Met ‘Cry To Me’ kreeg hij het publiek makkelijk op zijn (reusachtige) hand, net als met de Tom Waits-cover ‘Diamond In Your Mind’ (uit zijn indrukwekkende comeback album ‘Don’t Give Up On Me’ uit 2002).
Zo wist de Soul Kolossos moeiteloos de ambiance erin te houden met prachtsongs als het van Brian Wilson geleende ‘Soul Searchin’’. Daarna pakte de zanger, die letterlijk en figuurlijk voor twee kan tellen, uit met een paar rock&soulmedleys die stilaan tot zijn handelsmerk beginnen te horen: ‘Sittin’ On The Dock Of The Bay / Stand By Me / The Midnight Hour’ en ‘Proud Mary / Lucille / Good Golly Miss Molly’.
Tussendoor mocht dochter Candy Burke even schitteren in wat wij al eens ‘de jeannettendisco’ durven te noemen: ‘I Will Survive’. Ook nu weer had The Bishop of Soul enkele gewichtige preken voor ons in petto (de man oefent trouwens nog steeds in zijn eigen kerk in San Fernando Valley (Zuid-Californië). “Are You With Me?”, wilde de soulgod dan voortdurend van ons weten. En jazeker, dat waren wij!
Burke, tevens bezitter van een keten van begrafenisondernemingen, bleek daarenboven goed geplaatst om een korte herdenkingsrede te houden voor zijn overleden vriend Michael Jackson (die samen met hem in 2001 werd opgenomen in de Rock’n’Roll Hall of Fame). ‘Don’t Give Up On Me’ gold als een emotioneel afscheidslied, opgedragen aan de King Of Pop.
Ook mooi: ‘Stepchild’, een bluesparel die niemand minder dan Bob Dylan schreef voor Zijne Zwaarlijvigheid. Ondertussen nodigde Solomon ook nu weer enkele tientallen toeschouwers uit om naast en achter zijn troongestoelte te komen uitfreaken op het podium. Deze lieden kregen hiervoor een welverdiende rode roos als geschenk. Het overschot aan bloemen en glitterkraaltjes slingerde dochter Candy in een vrijgevige bui vakkundig het publiek in.
Na feestelijke versies van ‘Somebody To Love ‘ en ’When The Saints Go Marching In’ deed Solomon met enige moeite troonsafstand en liet zich tevreden in een rolstoel zakken. Onder een daverend applaus werd de zanger daarna onherroepelijk van het podium gerold.
Het mag vreemd lijken maar ook al kennen wij Burke's trukendoos nu al stilaan van binnen en van buiten, we genoten toch weer van elk moment van dit optreden en dat zal meer dan waarschijnlijk in de toekomst ook het geval zijn. Dit soort zwarte muziek blijft niet alleen gemakkelijk aan het hart kleven, maar raakt immers ook de ziel. Blijft enkel nog de vraag: Are You With Me?
(Meer foto's)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten