BOB DYLAN - Christmas In The Heart

The Christmas Times, They Are A-changin’! Geen enkele plaat was dit najaar zo controversieel als Bob Dylan’s ‘Christmas In The Heart’. Dylan-exegeten beschouwen de plaat slechts als een niemendalletje, de meester onwaardig. Christelijke fundi’s menen dat het niet hoort dat uitgerekend een jood zich geroepen voelt om hun kerstliederen te zingen, vrijzinnigen vervloeken de religieuze connotaties van de kerstgezangen terwijl verstokte Dylanfans geen kans onbenut laten om van de daken te schreeuwen hoe fantastisch de nieuwe (kerst)Dylan wel is. Hoed u ook voor deze laatsten, want het zijn diezelfde Charels die alles wat de zanger doet kritiekloos toejuichen, ook al zou deze op een mooie dag besluiten om een gezongen versie van de handleiding van uw microgolfoven op plaat te zetten.
Wij kunnen ons niet voorstellen dat Bob de controverse rond dit album niet van ver zag aankomen. Waarschijnlijk lacht hij nu zelfs in zijn vuistje. Misschien wilde hij met ‘Christmas In The Heart’ zijn eerste echte protestplaat afleveren in meer dan 30 jaar? Bob steekt zijn Kerstelijk rode tong ver uit naar iedereen die meent te weten hoe een Dylanplaat feitelijk moet klinken en bevrijd zichzelf op deze manier van alle ‘do’s & don’ts’die anderen hem opleggen. Bob Dylan doet gewoon zijn zin, no matter what en als hij zich hiervoor moet vermommen als de kerstman, so be it. Dat hij de volledige opbrengst schenkt aan het World Food Programme is hierbij een leuke bijkomstigheid.
Of u zelf van ‘Christmas In The Heart’ zult houden of niet, heeft alles te maken met hoe u tegen Dylan aankijkt. Sommigen zullen de humor waarderen van nummers als ‘Here Comes Santa Claus’ (compleet met jingle bells), ‘Must Be Santa’ (een soort snijdersbank op zijn Amerikaans) en ‘Christmas Island’ (Kerst op zijn Hawaiaans), anderen, zeker deze met een Kerstallergie, zullen hier totaal op afknappen. Veel nieuwe zieltjes zal het Zimmermannetje er vast niet mee winnen, tenzij misschien een paar oude Vaticaanse geestelijken die zich zijn optreden voor paus Johannes-Paulus II nog vaag herinneren. Maar ook daar is het Dylan niet om te doen. Wel om artistieke vrijheid en speelplezier, want dat Dylan zich geamuseerd heeft tijdens de opnames lijdt geen twijfel.
In de klassiekers ‘Adeste Fideles’, ‘O’ Little Town Of Bethlehem’ en ‘Little Drummer Boy’ hoef je echter van Dylan muzikaal gezien weinig vernieuwends te verwachten. Het feit dat hij ze zingt (en bijvoorbeeld niet Helmut Lotti) is op zich al origineel genoeg. De beste song op de plaat vinden wij, met lengten voorsprong ‘Christmas Blues’, misschien het enige nummer dat makkelijk op een andere plaat van his Bobness had kunnen staan.
Als besluit raden wij iedereen aan deze plaat te gebruiken waarvoor ze bedoeld is, namelijk om de kerstdagen op te fleuren. Hou uzelf dus aan een zekere sperperiode. Teveel en te vaak ‘Christmas In The Heart’ haalt namelijk de kalkoen in onszelf naar boven en we hoeven u niet te vertellen wat daarmee op 25 december gebeurt. Nog een laatste tip: bekijk hieronder de videoclip eens van ‘Must Be Santa’ en u snapt meteen het hele plaatje. Hilarisch!