Bluesoogst in Peer viel magertjes uit

Vol verwachting trokken wij ook dit jaar naar de Hoogmis van de Blues in Peer maar het werd een beetje een tegenvaller. De namiddag was nochtans goed begonnen. Dankzij Dwayne Dopsie & The Hell Raisers en hun onweerstaanbare Zydeco muziek sloeg de vlam al vroeg in de tent. Dopsie, een uitstekende accordeonist en zijn uitstekende band waarin een fantastische wasbordspeler fungeerde, brachten een hele set lang muzikaal vuurwerk. Daarna mocht de legendarische Booker zijn kunstjes tonen op de Hammond B-3. Instrumentals als ‘Green Onions’, ‘Hip Hug-Her’ en ‘Soul Limbo’ speelde hij naar de hemel, maar als zanger / gitarist schoot de sympathieke Booker toch wat te kort. Eli Paperboy Reed lieten we al snel aan ons voorbijgaan, wegens te veel Amerikaanse poeha en te weinig origineel. Geen nood, dachten wij want wij hadden ingezet op Van Morrison. Het bleek achteraf een verkeerde gok. De humeurige Noord-Ier slaagde er wel in de dranktenten enige tijd plat te leggen, tot groot ongenoegen van het publiek die hem daarvoor, bij zijn aantreden, op een verdiend fluitconcert trakteerden, maar zelf bakte hij van zijn optreden helemaal niks. Muzikale impotentie is zowat de enige omschrijving die we aan Morrison’s gemompel- want zingen kunnen we die nauwelijks noemen - kunnen toeschrijven. Niemand, zelf Gloria niet, kon het zinkend schip van Van The Man redden. En aangezien dit het derde slechte concert op rij was waarvan we het ongenoegen hadden om het mee te maken, zal er veel overredingskracht nodig zijn om ons nog een volgende keer te mobiliseren als Morrison in het land is. Afsluiter Canned ‘We- stoppen-pas-als-we-doodvallen’ Heat stelde niet teleur, maar konden ons toch ook geen volledig concert lang boeien. ‘On The Road Again’ en ‘Going Up The Country’ blijven echter songs die we eeuwig in het hart zullen dragen. Maar de Perenoogst anno 2010 bleef desalniettemin toch wat magertjes. Mag het volgend jaar terug iets meer zijn? (Klik op de collage bovenaan om te vergroten)