Melody Gardot als een nachtegaal in het Rivierenhof

Een heerlijk zomerweertje en een schitterende artieste op de affiche van het openluchttheater in het Rivierenhof. Hoe zalig kan vakantie zijn? We zitten nog steeds te dubben op een afdoend antwoord op deze vraag. Feit was dat we wel heel erg uitkeken naar de passage van Melody Gardot, vooral met haar overrompelend optreden in het Koninklijk Circus van eind vorig jaar in het achterhoofd.
Als voorprogramma kregen we het Antwerpse Dez Mona op het menu dat deze keer als trio optrad. Dit gezelschap brengt een mix van jazz & pop met daarover een laagje soul. De wendbare stem van zanger Gregory Frateur durft soms wel eens bekoren, maar we moesten vooral denken aan een zekere Morrisseyaanse dramatiek als we de zanger bezig zagen. Het trio speelde echter een thuismatch en kreeg een zekere bijval bij het publiek, maar er zal meer nodig zijn om ons helemaal te overtuigen.
Onder het licht van de warme ondergaande zon verscheen Melody Gardot en haar band ten tonele. De platinablonde Amerikaanse zag in long dress-mode een beetje uit als een kruising tussen Grace Kelly en Kim Novak. De wandelstok waarmee ze zich bediende vloekte enigszins met de naaldhakken die ze droeg, maar dat moest misschien wel de bedoeling zijn. Net zoals in Brussel begon ze haar set aan de piano met het betoverende ‘The Rain’, onmiddellijk gevolgd door het asdonkere ‘Your Heart Is As Black As Night’. Dit soort vocale jazz behoort tot de absolute top binnen het genre, wisten wij meteen al na een paar nummers.
Meteen viel ook op hoe fantastisch het orkest speelde dat de jonge jazzgodin mocht begeleiden. Saxofonist Irwin Hall liet uit zijn instrument haast goddelijke klanken horen. Even deed hij ons zelfs wat aan Sonny Rollins denken maar vooral qua acrobatie heeft deze jongeman nog weinig te leren. Zo blies Hall op zeker zelfs op twee saxofoons tegelijk, een huzarenstukje waarvoor hij een open doekje kreeg. Ook op klarinet en fluit wist deze muzikant zich verder te onderscheiden. Daarnaast stond er aan de contrabas ene zekere Charnett Moffet, een man die al acht soloplaten op zijn naam heeft staan en samen werkte met grotheden als McCoy Tyner en de Marsalis broertjes. Charnett verblijdde het publiek met enkele fel gesmaakte solo’s op zijn instrument en deed voor de rest zijn werk zoals het hoorde. De fijnzinnige drummer Charles Staab en de jonge Duitse Cellist Stephan Braun vervolledigden dit magnifieke orkest.
Maar de meeste aandacht ging uiteraard naar Gardot zelve. Rechtstaand en zachtjes wiegend achter de microfoonstandaard zong ze ‘Les Etoiles’ letterlijk naar de sterren. Bij ‘Baby, I’m A Fool’ speelde de uit Philadelphia afkomstige zangeres een fijn stukje gitaar, een instrument waar ze naar eigen zeggen wel van houdt (“Because it has only six ways it can do you harm”). Mannen zijn geen gitaren, zoveel maakte Melody ons hiermee wel duidelijk, al voelde ze zich wel erg gelukkig in het gezelschap van haar vier mannelijke begeleiders en liet dat ook meermaals fysiek blijken.
‘If The Stars Were Mine’, een eigen nummer dat nu al klink als een echte standard, bleek een ferme crowdpleaser en werd hier en daar zelfs zachtjes meegezongen. De dag dat Melody Gardot dezelfde status zal krijgen als pakweg Norah Jones of Diana Krall is niet meer veraf. Met deze laatste heeft ze zeker het gevoel voor Bossa Nova gemeen, zonder echter alleen maar binnen dit genre gevangen te zitten.
Het onder een mooie cellobegeleiding gebrachte ‘Deep Within The Corners of my Mind’ dompelde het Rivierenhof in een melancholieke sfeer. We kregen er nog een zwoele versie van ‘Summertime’ bovenop. Bij het invallen van de schemer heerste de overheerlijke stem van Gardot autoritair over het Rivierenpark als het gezang van de nachtegaal over de duisternis.
En er moest nog heel wat komen. Het van een indrukwekkende intro voorziene ‘Love Me Like A River Does’bijvoorbeeld, waarbij de jazzdiva als een bezeten kattin over haar piano kronkelde. Daarnaast overtuigde Gardot eens te meer met ‘Who Will Comfort Me’, een dreigende blues die ons naar het nekvel greep.
Afsluiten deed Gardot met feestelijke covers van ‘Caravan’ (Ellington) en het aan haar grootmoeder opgedragen ‘Over The Rainbow’. Na een werkelijk uitmuntend concert nam de nachtegaal uit Philadelphia breed glimlachend afscheid van haar Belgische publiek dat haar een meer dan verdiende staande ovatie gunde. Hoe zalig kan vakantie zijn? vroegen wij ons achteraf nog steeds af en we doken met deze gedachte zielsgelukkig de zwoele zomernacht in. (Meer foto's)