Leonard Cohen toont meesterschap in muziek, woord en gebaar te Antwerpen

Iemand had de wachtmuziek in het Antwerpse Sportpaleis zorgvuldig uitgekozen. Door de luidsprekers schalden Cohen’s beste songs in de versie van Yasmine, de zangeres en presentatrice waarvoor een dag eerder de uitvaartplechtigheid plaatsvond in het nabijgelegen Wilrijk. Toch was het verrassend dat de meester in hoogsteigen persoon zijn Antwerps concert in het geheel opdroeg aan deze Yasmine. Na het applaus voor dit bijzondere gebaar zette Cohen “Ain’t No Cure For Love’ in. Gezien de aard van de voorbije gebeurtenissen meteen het eerste kippenvelmoment.
Dit Antwerpse concert was reeds het vierde dat Cohen op Belgische bodem gaf binnen de tijdspanne van één jaar. Gedurende twaalf maanden maakte de 74-jarige Canadees een wereldtour die hem in Europa, Amerika, Australië & Nieuw Zeeland en nu weer terug in Europa bracht.
In vergelijking met zijn concerten in Brugge en Brussel vorig jaar tekenden we weinig verschillen op, maar helemaal hetzelfde was het nu ook weer niet. Dit keer vonden we geen spoor van ‘Heart With No Companion’, Avalanche’, ‘The Gypsy’s Wife’ en ‘Democracy’ terug in de setlist. Ook ‘Hey, That’s No Way To Say Goodbye’ werd (mogelijk om begrijpelijke redenen) geschrapt. In de plaats trakteerde Cohen ons wel op een hemelse versie van zijn klassieker ‘Chelsea Hotel No.2’, ooit nog voor Janis Joplin geschreven en een bijzonder intens ‘Waiting For The Miracle’.
Net zoals op de vorige concerten speelde de begeleidingsband ronduit subliem. We krijgen nooit genoeg van het virtuose spel van onder andere Javier Mas op gitaar en bandurria, Bob Metzger op elektrische gitaar, Dino Soldo op de ‘instruments of Wind’ en Neil Larson op keyboards en accordeon. Ook de engelachtige stemmen van The Webb Sisters en ‘collaborator’ Sharon Robinson zullen ons voor eeuwig bij blijven. Maar ondanks al die virtuositeit blijft de gouden stem van Cohen toch het machtigste wapen van het geheel.
Niemand anders dan Leonard Cohen haalt zoveel poëtische zeggingskracht uit zijn songs. Als een Bijbelse profeet betovert en ontroert hij met apocalyptische metaforen (‘The Future’), raakt hij het kruispunt van het goddelijke en het profane (‘Hallalujah’, ‘Suzanne’), onderwijst hij in levensfilosofie (‘Anthem’), bezingt hij de liefde of het gebrek daaraan (‘Dance Me To The End Of Love’, ‘So Long, Marianne).
En dan is er nog de stijl. De knappe verschijning van de oudere heer in zijn onberispelijk maatpak die meermaals (letterlijk) door de knieën gaat om zijn woorden kracht bij te zetten, Leonard die zijn vuisten balt, smekend naar de hemel staart of met een diepe buiging zijn hoed afneemt als respect voor de uitmuntendheid van zijn muzikanten. Elk woord, elk gebaar is klasse.
Hoogtepunten van een concert als dit vermelden is moeilijk; het hele optreden bestond uit één langgerekte climax. Maar als men ons toch zou verplichten er één song uit te kiezen, nomineren wij hiervoor graag ‘Who By Fire’, schitterend vertolkt en met een zalige langgerekte intro van Javier Mas.
Helemaal aan het eind van het concert verwees Cohen nog een laatste keer naar Yasmine: ‘May her spirit find rest…’ Toen bedankte de wijze man voor een allerlaatste keer, boog minzaam, nam nogmaals zijn hoed af en verdween met een minzame lach achter de gordijnen.
We zullen dit concert nooit of te nimmer vergeten.
(Meer foto's)

SETLIST
• Dance Me To The End Of Love
• The Future
• Ain't No Cure For Love
• Bird On The Wire
• Everybody Knows
• In My Secret Life
• Who By Fire
• Chelsea Hotel #2
• Waiting For The Miracle
• Anthem
Second Set
• Tower Of Song
• Suzanne
• Sisters Of Mercy
• The Partisan
• Boogie Street
• Hallelujah
• I'm Your Man
• Take This Waltz
First Encores
• So Long, Marianne
• First We Take Manhattan
Second Encores
• Famous Blue Raincoat
• If It Be Your Will
• Closing Time
Final Encores
• I Tried To Leave You
• Whither Thou Goest (a cappella)